ΑΡΘΡΟ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΙΕΡΟΨΑΛΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗ,
Ομοτίμου Καθηγητού Σ.Σ.Ε -Άρχοντος Μουσικοδιδασκάλου της Μ.Τ.Χ.Ε.

Συμμετέχω στα μουσικά και θρησκευτικά δρώμενα της Ελλάδος και ιδιαίτερα της πόλεως μας πάνω από μισό αιώνα. Είχα την τύχη να υπηρετήσω την εκπαίδευση, τα αναλόγια των μεγαλυτέρων Ναών των Αθηνών να συνδεθώ με Αρχιεπισκόπους και Μητροπολίτας αλλά πάνω απ'όλα να έχω εκ του σύνεγγυς επαφές με τα Ιερά μουσικά τέρατα του παρελθόντος όπως οι αείμνηστοι Χατζηθεοδώρου, Ψάχος, Περιστέρης, Παναγόπουλος, Μανέας, Βαλληνδράς και άλλοι. Βλέποντας την στάση μερικών νέων κληρικών, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση μου από την ενεργό υπηρεσία, εννοώντας την ιεροψαλτική, ζώντας την παρακμή της εκπαίδευσης της εκκλησιαστικής μας μουσικής, αντιλαμβανόμενος ότι πρωτοψάλται, "δάσκαλοι", μάλλον οπαδούς παρά γνώστας του αντικειμένου προσπαθούν να καλλιεργήσουν,παρακολουθώντας την παρακμή του ιστορικότερου συλλόγου των Ιεροψαλτών, αυτού της Αθήνας, δέχθηκα την πρόταση μαθητών μου ( Ηλία Ρεδιάδη-Τούμπα, Γρηγόρη Πετράτου), ανθρώπων που συνέβαλα στην εξέλιξή τους ( Κ.Πολίτη, Γρ. Κακούρη) παλιών και καλών συναδέλφων ( Αθ. Πέτα, Γ.Κακουλίδη, Ν.Μποσίνη) και αρκετών νέων παιδιών να ηγηθώ μιας προσπάθειας αναδιάταξης του Πανελληνίου Συνδέσμου Ιεροψαλτών υπακούωντας πρωτίστως την φωνήν της συνειδήσεως, της μνήμης, του καθήκοντος έναντι της τάξεως αυτής των Ιεροψαλτών. Η προσπάθεια καθόδου ξεχωριστού ψηφοδελτίου με την ονομασία "Εν Δράσει" αποσκοπούσε στην κατάθεση μιας διαφορετικής πρότασης για την ενίσχυση του συνδικαλιστικού ιεροψαλτικού κινήματος, ιδιαίτερα των Νέων Ιεροψαλτών, των παιδιών και εγγονών μου. Δυστυχώς, όχι μόνο δεν έγινε αποδεκτή η πρόταση αλλά παρόλο το γεγονός ότι έφερα είς χείρας μου τις εξουσιοδοτήσεις των υποψηφίων ούτε αυτό έγινε δεκτό με το πρόσχημα της φυσικής παρουσίας των, γνωρίζοντας πώς τουλάχιστον για τον κύριο Ρεδιάδη κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον αφού παρουσίαζε εκδήλωση με τον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στο Πνευματικό Κέντρο της. Λυπούμαι για το γεγονός πως άνθρωποι, ουσιαστικά μαθηταί μου, παιδιά μου όχι μόνο δικά μου αλλά τουλάχιστον των κυρίων Κακουλίδη, Πέττα, Μποσίνη, Κετσετζή, άνθρωποι που μεγάλωσαν με τις φωνές τις διδαχές τα λάθη και τα σωστά μας, διέγραψαν ουσιαστικά την ψαλτική ιστορία του παρελθόντος με την συμπεριφορά τους στα πρόσωπά μας αλλά υποθήκευσαν και το μέλλον του συνδέσμου, αν λάβουμε υπ'όψιν μας το εύρος των γνώσεων, των επαφών, της δυναμικότητας σε νέους ανθρώπους που οι έτεροι υποψήφιοι (Ηλ. Ρεδιάδης-Τούμπας, Κ.Πολίτης,Γ.Κακούρης) θα μπορούσαν να προσθέσουν στον Σύλλογο των Αθηνών και στην Ιεροψαλτική Τάξη. Πλέον, η δημιουργία Συλλόγων επαγγελματιών μουσικών και συλλόγων πρέπει να θεωρείται δεδομένη και σίγουρα οι υπεύθυνοι δέον είναι να αναλογισθούν τις ευθύνες τους για την τραγική κατάληξη του άλλοτε κραταιού Συνδέσμου Ιεροψαλτών.