Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Από τις εκκλησίες της Αλβανίας έχουν κλαπεί όλα σχεδόν τα ιερά κειμήλια

Σπείρες αρχαιοκαπήλων, αλλά και μεμονωμένα άτομα, έχουν αφαιρέσει από τους Ορθόδοξους ναούς της Αλβανίας όλα σχεδόν τα ιερά κειμήλια.
Μεγάλης αξίας βυζαντινές εικόνες από τις εκκλησίες της Αλβανίας, υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές σε όλο τον κόσμο. Η Αλβανική αστυνομία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να κάνει τίποτε, ενώ δεν σε κάποιες περιπτώσεις αδιαφορεί. Βορειοηπειρώτες μιλούν για επώνυμους Έλληνες, που ταξίδευαν δυο και τρεις φορές το μήνα στην περιοχή. Λίγες μέρες μετά διαπιστώνονταν ότι από τις εκκλησίες έλειπαν ιερά κειμήλια.Αλλά και ντόπιοι άρπαζαν κειμήλια και τα πουλούσαν για ένα κομμάτι ψωμί. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ο Ορθόδοξος πλούτος της Αλβανίας να αφανιστεί.

(Πηγή: Κάτοψη)

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Έφυγε ο Νίκος Παπάζογλου

Ο Νίκος Παπάζογλου γέμισε τουλάχιστον μια 20ετία με τα τραγούδια του. Πάντα γελαστός, αισθαντικός συντρόφευε το κοινό του με το κόκκινο μαντήλι του. Δυστυχώς, έφυγε την Κυριακή, εντελώς βροχερή και συννεφιασμένη, 17 Απριλίου.

Ήταν μία από τις πλέον ιδιαίτερες φωνές της ελληνικής μουσικής. Εξαιρετικά βαθιά, γνώριμη για τον λυγμό της και άκρως χαρακτηριστική για το χρώμα της, μας έκανε να τον αγαπήσουμε και δημιουργήθηκε μια μοναδικά ερωτική σχέση με το κοινό του.

Γέννημα- θρέμμα της Θεσσαλονίκης, ο Νίκος Παπάζογλου ασχολήθηκε με τη μουσική μέσα από γκρουπ την περίοδο 1965 – 1970. Μετακομίζει στο Aachen της Γερμανίας με το συγκρότημά του ΖΗΛΩΤΗΣ, προκειμένου να επιτύχουν κάτι σε σχέση με τη διεθνή αγορά.
Το 1977 ο Νίκος Παπάζογλου κατέβηκε στην Αθήνα, για τις ανάγκες της παράστασης «Αχαρνής» του Διονύση Σαββόπουλου, όπου έπαιζε και τραγουδούσε. Συμμετέχει φυσικά και στο δίσκο που κυκλοφόρησε στη συνέχεια.

Ένα χρόνο μετά ο δίσκος "Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς" τινάζει στα θεμέλια της μουσικής της εποχής. Ξυδάκης, Ρασούλης και Παπάζογλου σε μια δουλειά που σημάδεψε για πάντα το ελληνικό τραγούδι.

Από τότε γυρίζει όλη την Ελλάδα στήνει μόνος του τις συναυλίες του και προσφέρει άλλη οπτική και ποιότητα στην εγχώρια μουσική.

Εδώ και μέρες έδινε την νέα μεγάλη του μάχη κόντρα στον καρκίνο, με χημειθεραπείες. Το πάλεψε με τόλμη και δύναμη ως το τέλος, για να φύγει τελικά στα 63 του.

(Πηγή: news247.gr )

Κρέμασαν δημόσια τέσσερις ανθρώπους στο Ιράν


Τέσσερις κατάδικοι θανατώθηκαν δι' απαγχονισμού δημόσια το Σάββατο στο νότιο Ιράν, μετέδωσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Mehr.

Οι τέσσερις θανατοποινίτες που είχαν καταδικαστεί για φόνο, απαγωγή κι ένοπλη ληστεία, απαγχονίστηκαν στην πόλη Σιράζ μετά την επικύρωση των ποινών τους από το Ανώτατο Δικαστήριο.

Οι δολοφονίες, οι βιασμοί, οι ένοπλες ληστείες και το λαθρεμπόριο ποσοτήτων ναρκωτικών μεγαλύτερων από πέντε κιλά είναι κακουργήματα που επισύρουν την εσχάτη των ποινών στο Ιράν.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr

Το Φανάρι και η Ρωσική Εκκλησία

Οπως φαίνεται μέσα από μια σειρά τηλεγραφημάτων που φέρνει στο φως η «Κ», το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε εκφράσει επανειλημμένα στους Αμερικανούς την ανησυχία του για τις φιλοδοξίες της Ρωσικής Εκκλησίας. «Τόσο ο ίδιος ο Πατριάρχης όσο και εκπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική εκφράζουν ολοένα και μεγαλύτερη ανησυχία για τις προσπάθειες της Ρωσίας να μεταφερθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στη Μόσχα», έγραφε στις αρχές Ιουλίου του 2009 ο Αμερικανός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη.

Η παρατήρηση Ερντογάν
Αποκαλυπτικά για τη θέση της Τουρκίας στο ζήτημα αυτό είναι όσα είχαν ειπωθεί στη Θεσσαλονίκη, τον Μάιο του 2006, μεταξύ της τότε υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη και του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η υπουργός αναφερόμενη στο ανοιχτό θέμα του ορφανοτροφείου της Πριγκήπου κατέληξε λέγοντας πως «η παρουσία του Πατριαρχείου είναι σίγουρα ένα “συν” για την Τουρκία, δεδομένου του ηγετικού του ρόλου στον κόσμο της Ορθοδοξίας». Σύμφωνα με το εμπιστευτικό τηλεγράφημα 06ΑΝΚΑΡΑ2597, ο Τούρκος πρωθυπουργός τής απάντησε πως «κάποιοι στη Μόσχα άλλα και αλλού δεν έχουν την ίδια άποψη».

Δύο χρόνια αργότερα, το 2008, και ενώ ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος είχε πει σε Αμερικανούς αξιωματούχους πως οι σχέσεις με τη Ρωσική Εκκλησία είχαν βελτιωθεί, παρουσιάστηκαν κάποιες νέες προκλήσεις. Ο τότε Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος σε μια ιδιωτική συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο Κίεβο ζήτησε να διορισθούν Ρώσοι ιερείς τόσο στο ρωσικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης όσο και στη ρωσική πρεσβεία της Αγκυρας. Σύμφωνα με το τηλεγράφημα 08ISTANBUL595, o Πατριάρχης Βαρθολομαίος αρνήθηκε και τα δύο αιτήματα με τη δικαιολογία πως οι Ρώσοι διπλωμάτες θα μπορούσαν να παρακολουθούν τη λειτουργία στη ρωσική εκκλησία του Καρακόι στην Κωνσταντινούπολη. Οπως, όμως, εξήγησε αργότερα σε Αμερικανούς αξιωματούχους, ο λόγος ήταν άλλος: «Δεν επρόκειτο να είναι απλά δύο κληρικοί αλλά θα χρησιμοποιούσαν το διπλωματικό τους κύρος και τη θρησκεία τους για άλλους λόγους και με ένα πνεύμα ιμπεριαλισμού και επεκτατισμού της Ρωσικής Εκκλησίας».

Ο απώτερος στόχος τους -όπως φοβόταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης- ήταν κάποια στιγμή να μεταφερθεί η διοίκηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Μόσχα. Και σε εκείνη τη δεδομένη στιγμή το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν ιδιαίτερα ευάλωτο σε τέτοιου είδους χειρισμούς, καθώς είχε να αντιμετωπίσει μια σειρά από θέματα με την τουρκική κυβέρνηση.

Οι Ρώσοι κληρικοί
Με τη διαδοχή του Κυρίλλου στο Πατριαρχείο της Ρωσίας στα τέλη του 2008, η Ρωσική Εκκλησία ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια επαναπροσέγγισης της Τουρκίας. Σύμφωνα με τον Μεχμέτ Γκορμέζ, τον τότε αντιπρόεδρο της «Ντιγιανέτ», μέχρι τότε η Ρωσική Εκκλησία δεν λειτουργούσε πλήρως στην Κωνσταντινούπολη εξαιτίας της ηγεμονίας του Πατριαρχείου. Οπως σχολίαζε, ο ίδιος ήταν θετικός στην προσπάθεια της Ρωσικής Εκκλησίας να ελευθερωθεί από αυτή την ηγεμονία.

Οπως αποκαλύπτει επίσης το ίδιο τηλεγράφημα, και το τουρκικό κράτος παρείχε σε διάφορες περιστάσεις ευνοϊκή μεταχείριση στους Ρώσους κληρικούς. Ο Αμερικανός πρόξενος σημειώνει μάλιστα πως ενώ οι Ρώσοι ιερείς που έρχονται να λειτουργήσουν στη ρωσική εκκλησία δεν αντιμετωπίζουν ποτέ πρόβλημα με τη βίζα τους, οι Ελληνες κληρικοί μπορούσαν (μέχρι εκείνη τη δεδομένη στιγμή) να πάρουν μόνο τρίμηνη βίζα.

Αλλά και από συζητήσεις του Αμερικανού προξένου με Ελληνες διπλωμάτες, φαίνεται πως οι φόβοι του Πατριαρχείου δεν είναι αβάσιμοι. «Η Ρωσία δεν θα ήθελε τίποτα περισσότερο από το να δει το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην “Τρίτη Ρώμη”, τη Μόσχα», σημειώνει η πηγή του προξένου από την ελληνική πρεσβεία της Αγκυρας. Η ίδια πηγή μάλιστα καταλήγει πως και η Τουρκία «θα ήταν πολύ ευχαριστημένη εάν έβλεπε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με όλα του τα προβλήματα να φεύγει από τα σύνορα της χώρας». Τέλος, ισχυρίστηκε πως ενώ στην πραγματικότητα η φιλία Τουρκίας - Ρωσίας ήταν επικίνδυνη για την τουρκική κυβέρνηση, η εμμονή των Τούρκων με το Πατριαρχείο τούς τυφλώνει και κάπως έτσι «η παράνοια υπερτερεί της λογικής», όπως φέρεται να λέει ο Ελληνας διπλωμάτης. Η δήλωση πάντως του Ταγίπ Ερντογάν στη Θεσσαλονίκη (η οποία αναφέρεται στην αρχή του ρεπορτάζ, στο πλαίσιο της συνάντησής του με την τότε υπουργό Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη) είναι ενδεικτική των τουρκικών σκέψεων.

Συνενοχή
Το εμπιστευτικό τηλεγράφημα που συνέταξε ο Αμερικανός πρόξενος τον Ιούλιο του 2009 καταλήγει πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει λόγους να ανησυχεί για τις φιλοδοξίες της Ρωσίας, ενώ η πιθανή συνενοχή της Τουρκίας έχει και πολιτικές προεκτάσεις.

«Στην πραγματικότητα, μια απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να ανοίξει τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης ή η μελλοντική δυνατότητα του Πατριαρχείου να έχει μητροπολίτες διαφόρων εθνικοτήτων μπορεί τελικά να είναι για την Τουρκία μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μειώσει την επιρροή των Ελλήνων στα θέματα του Πατριαρχείου», αναφέρεται σε σχετικό τηλεγράφημα.

(Πηγή: Καθημερινή)

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Επιστολή διαμαρτυρίας του Σεβ. Μητρ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑ για τη σειρά 1821 του ΣΚΑΪ

† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΚΟΣΜΑΣ

Αρ. Πρωτ. 40
Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου τή 8ῃ Μαρτίου 2011

Προς τον Τηλεοπτικόν Σταθμόν Σκάι
Εθν. Μακαρίου και Φαληρέως 2
Εις Νέο Φάληρο.

Κύριε Διευθυντά,

Την Τρίτη 01-03-2011 προεβλήθη από τον Τηλεοπτικό Σταθμό «ΣΚΑΪ» ένα επεισόδιο της σειράς «1821» το οποίο ανεφέρετο μεταξύ άλλων και στην Έξοδο του Μεσολογγίου.
Ως επίσκοπος της Ιεράς και ηρωϊκής Πόλεως του Μεσολογγίου και της ιστορικής Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, εκτός από πολλές απορίες για την ιστορική γνησιότητα γεγονότων και λεχθέντων κατά την παρουσίασι του επεισοδίου, εκφράζω την λύπη μου και την έντονη διαμαρτυρία μου διότι απεσιωπήθη πλήρως η προσφορά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας όπως και η προσφορά και η θυσία του ορθοδόξου ιερού κλήρου με επικεφαλής τον Επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ.
Ζούμε στο Μεσολόγγι, πατάμε το ίδιο χώμα που εκείνοι έβαψαν με το μαρτυρικό τους αίμα, βλέπουμε τις ντάπιες στις οποίες έστεκαν όρθιοι, αλύγιστοι, γενναίοι και εμψύχωναν τους μαρτυρικούς αγωνιστές της Εξόδου.
Υπάρχουν οι Ιεροί Ναοί στους οποίους συγκέντρωναν τους υπερασπιστές του Μεσολογγίου, διασώζονται ο Τίμιος Σταυρός με τον οποίο ευλογούσε ο Ρωγών Ιωσήφ τους εξοδίτες και τα άγια Ποτήρια με τα οποία τους κοινωνούσε.
Ο Ιωσήφ, Επίσκοπος Ρωγών και Κοζύλης, ήταν η ψυχή του Αγώνος. Λειτουργούσε, εξομολογούσε και μετέδιδε τα Άχραντα Μυστήρια στους Ελεύθερους Πολιορκημένους μαζί με τους αγωνιστές κληρικούς και συμμάρτυρές του. Αυτός κατέστρωσε το αναλυτικό σχέδιο της Εξόδου, όπως μαρτυρεί ο αυτόπτης μάρτυς Νικόλαος Κασομούλης.
Ο επίσκοπος Ιωσήφ ανατινάχθηκε ηρωικά στον Ανεμόμυλο κατά την είσοδο των Τουρκοαιγυπτίων. Οι εισβολείς τον βρήκαν ημιθανή μετά την έκρηξη και τον θανάτωσαν με μαρτυρικό τρόπο.
Ελάτε να δείτε τον τόπο του μαρτυρίου του, αλλά και τον τόπο της θυσίας του μεγάλου εθνομάρτυρος του Μεσολογγίου Χρήστου Καψάλη. Τέτοιες μορφές και τόσο μεγάλη θυσία, θα έπρεπε να προβάλλονται στην εποχή μας κατά την οποία ηθελημένα η αθέλητα, στερούμε τους νέους μας από αληθινά πρότυπα, αξίες και ιδανικά. Γιατί άραγε οι υπεύθυνοι του ΣΚΑΪ και μάλιστα πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι δεν βρήκαν ούτε μία λέξη να πουν για τις μαρτυρικές μορφές του Ρωγών Ιωσήφ και των άλλων κληρικών;
Η ηρωική αντίσταση των Ελευθέρων Πολιορκημένων και η Έξοδος του Μεσολογγίου ήταν αποτέλεσμα του ελληνορθοδόξου ήθους το οποίο καλλιέργησαν κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας ο μεγάλος μας συντοπίτης Ισαπόστολος, Εθναπόστολος και Ιερομάρτυς Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και όλοι οι κληρικοί και μοναχοί του δούλου Γένους μας. Δόξα τω Θεώ. Μιλάνε για την αλήθεια αυτή εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Πατρίδος.
Ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, στο δοκίμιο το οποίο συνοδεύει το ποιήμά του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», γράφει εμπνεόμενος από το Μεσολόγγι ότι τα δύο μεγάλα ιδανικά για κάθε άνθρωπο είναι η Πίστη στον Χριστό και η Πατρίδα.
Αυτά χρειάζεται ο λαός μας για να ορθοποδήσει σε περίοδο πνευματικής κρίσεως, πάντα και σήμερα.
Κύριε Διευθυντά,
Η άρνηση της πίστεως στον Σωτήρα Χριστό, η άρνηση της Ορθοδόξου Πίστεως και της Εκκλησίας μας, η περιφρόνηση των ιδανικών και των αξιών, η διαστρέβλωση της γνησίας Ιστορίας και της γνησίας φιλοπατρίας, βλέπουμε που μας οδηγεί.
Ας μην εθελοτυφλούν μερικοί…
Ας αφήσουν το ηρωικό Μεσολόγγι να ζη την γάργαρη Ιστορία του, να κρατάει ανόθευτη την ορθόδοξη και την εθνική του Παράδοση, να διδάσκει και να μεταλαμπαδεύει τα γεγονότα της Εξόδου, όπως ακριβώς έγιναν, στους νέους βλαστούς μας, να ευγνωμονεί τον ελευθερωτή Κύριο και Θεό μας και να δέχεται την Χάρι Του.
Σας ευχαριστώ πολύ, Διατελών,
Μετ εὐχῶν
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ



Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Το περιττό προσκυνοχάρτι

(Το παρακάτω κείμενο το εντόπισα από ανάρτησή του στο "Ψαλτολόγιον" από τον κ. Μιχάλη Μαμάη, ο οποίος το προλογίζει ως εξής:
"Το παρακάτω κείμενο, Γενικά, δεν έχει τίποτα περί ψαλτικής. Για αυτό το βάζω εδώ. Επειδή όμως πολλά μέλη του φόρουμ είναι μπαμπάδες (ή μαμάδες) και κάποιοι από αυτούς, ενδεχομένως να εμπιστεύονται τη παιδεία που παρέχει το κράτος (ελπίζω κανένας), παραθέτω το παρακάτω κείμενο. Συγχωρέστε με που δεν έχει καμμία σχέση με τη θεματολογία του φόρουμ.


ΥΓ. Εύχομαι να μας βγει σε όλους καλό το Τριάααααδι (ή σε άλλους όπως σε εμένα το επικαλέεεεεεσομαι αλληλούια) την ημέρα του Ευαγγελισμού."

«Κάλλιον να μην υπάρχει Έλλην εις τον κόσμον, παρά να ατιμάζει το κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν, υπάρχων ανδράποδον του αναισθήτου Τούρκου, ενώ επλάσθη από τον Θεόν ελεύθερος»

Γ΄ Εθνοσυνέλευσις, Τροιζήνα, 5 Μαΐου 1827

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Μ’ αυτήν την αγέρωχη φράση «επικήρυξε» ο Κολοκοτρώνης τους κιοτήδες που υπέγραφαν προσκυνοχάρτια, δηλώσεις υποταγής στον Ιμπραήμ πασά. Μεταξύ αυτών των προδοτών και ο γνωστός Νενέκος Δημήτριος, τον οποίο, κατόπιν προτροπής του Γέρου του Μοριά, σκότωσε ο αγωνιστής Σαγιάς. Τώρα, με την εν χορδαίς και τυμπάνοις, εκστρατεία του Ερντογάν «πασά», υπογράφτηκαν 21 «προσκυνοχάρτια», «μνημόνια κατανόησης», όπως ευφημιστικώς ονομάστηκαν. Μεταξύ αυτών και η συμφωνία της ημέτερης διαβιουπουργού και της αντίστοιχης Τουρκάλας, με σκοπό την «απάλυνση» των σχολικών βιβλίων, ώστε να εξοβελιστούν γεγονότα που διχάζουν τους δυο προαιωνίως φίλους λαούς. Δηλαδή, η ιστορία να μη λέγει τ’ αληθή (η λέξη σημαίνει αυτά που δεν καταπίνει η λήθη), αλλά τα ευχάριστα. Για παράδειγμα, όπως φαντάζομαι τις ιστορικές θωπείες και «πλαστικές επεμβάσεις» στα βιβλία ιστορίας, η σφαγή στη Χίο, τα ανήκουστα εγκλήματα που ερήμωσαν το ανθηρό νησί, θα μετονομαστούν σε «παράπλευρες απώλειες» ή «προληπτικές επιχειρήσεις» του τουρκικού στόλου. Η Έξοδος του Μεσολογγίου, δεν ήταν παρά ένας «συνωστισμός» των ηρωικών λειψάνων στις πύλες της ιερής πόλης. Και βέβαια δεν υπήρξε καμμιά Γενοκτονία, αυτή είναι εφεύρημα εθνικιστών, κυρίως ποντιακής καταγωγής, που έδωσαν βάση στις «μωρολογίες» των παππούδων τους. Και αφού εφαρμοστούν οι υποδείξεις που περιέχουν τα «μνημόνια – προσκυνοχάρτια», θα επιτύχει η Τουρκιά τον σημαντικότερο στόχο της: την Γενοκτονία της μνήμης…ύστερα έπονται οι αποβάσεις, εφ’ όσον κανείς δεν θα θυμάται για ποιο λόγο να υπερασπιστεί και να θυσιαστεί για κάτι κατσάβραχα του Αιγαίου.
Υπάρχει, όμως, ένα θέμα εδώ. Παρέλειψε η διαβιουπουργός, πρώην εθνικής, Παιδείας, να πληροφορήσει την «απέναντι», ότι ήδη στα σχολικά μας βιβλία εφαρμόζουμε το δόγμα της ελληνοτουρκικής φιλίας τους. Προς τι τα τυμπανοκρουστικώς αναγγελθέντα μνημόνια, όταν τα βιβλία που κρατούν στα χέρια οι μαθητές μας, είναι «ξεθωριασμένα», λογοκριμένα από δυσάρεστες για τους φίλους μας αναφορές; Τα προσκυνοχάρτια απλώς επισημοποίησαν ένα τετελεσμένο γεγονός. Παραδείγματα για του λόγου το αληθές. «Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Α΄ και Β΄ Δημοτικού», σελ. 28. Κείμενο με τίτλο «Ο αγωνιστής με την πένα». Αφιέρωμα στην Επανάσταση του ’21. Στις δυόμισι σελίδες που καταλαμβάνει το κείμενο, ο μικρός μαθητής διαβάζει για ήρωες, για λευτεριά, για τον Σολωμό, ένα πράγμα όμως δεν αντικρίζει γραμμένο: Ότι επαναστατήσαμε κατά των Τούρκων. Σε ποιους είμαστε σκλαβωμένοι, ποιους πολέμησε ο Ανδρούτσος ή ο Μπότσαρης αυτό αποσιωπάται. Ο μαθητής μπορεί να υποθέσει ότι ήταν Ινδιάνοι
Βιβλίο γλώσσας Στ΄ Δημοτικού. Σελίδα 105. Περιέχεται ο περίφημος λόγος του Κολοκοτρώνη στους μαθητές των Αθηνών, το 1838. Λέει ο ήρωας: «Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι». Και συνεχίζει το βιβλίο: «Οι έμποροι και οι προκομμένοι…» κλπ. Μετά όμως την λέξη «Μουσουλμάνοι» ο στρατηγός αναφέρει κάποια άλλα πράγματα, τα οποία προφανώς (λογο)κρίθηκαν ως εθνικιστικά, απάδοντα στο πνεύμα των μνημονίων. Διαβάζω από τον Τερτσέτη το οχληρό απόσπασμα: «Και έκαμαν ότι ημπορούσαν διά να αλλάξη ο λαός την πίστην του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον Σταυρόν του έκαμε». Έτσι φτάσαμε στην ρεπούσειο σύλληψη περί «θαυμαστής τάξης» την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Έτερο κείμενο Β΄ Γυμνασίου «Νεοελληνική Γλώσσα», τετράδιο Εργασιών, σελ. 35. με τίτλο «Αρχίζουμε πρόβες για την εθνική γιορτή». Το παραθέτω ολόκληρο. Μετά την ανάγνωσή του, ας σκεφτούμε όλοι μας, γιατί είναι περιττά τα «προσκυνοχάρτια» και γιατί οι μαθητές προτιμούν, κατά τις ημέρες των εθνικών επετείων, να τιμούν τους απελευθερωτές προγόνους μας, πίνοντας «φρεντοτσίνο» στις καφετέριες, παρά να παρακολουθούν την σχολική γιορτή.
«Τέλεια. Σήμερα στο μάθημα της μουσικής ήταν τέλεια. Γιατί από αύριο αρχίζουμε πρόβες για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα κάνουμε πρόβες με τη χορωδία, θα χάνουμε μαθήματα. Έχουμε μια κάπως μικρή χορωδία στο σχολείο, καμιά τριανταριά άτομα και έχει πλάκα. Το ρεπερτόριο θα ‘ναι το συνηθισμένο: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και δώσ’ του. Φέτος θα ‘χουμε και την Τζίνα με τ’ ακορντεόν και μελόντικες και ξυλόφωνα. Θαυμάσια. Από τώρα ονειρεύομαι τις ώρες μαθημάτων που θα χαθούν στις πρόβες. Και η καλλιτεχνικού, η Βαφειώτη, μας λέει ότι θέλει μια ομάδα να σχεδιάσει κάτι σκηνικά και κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες. Μέσα. Υπολογίζω κι άλλες χαμένες ώρες μαθημάτων. Σοβαρά σοβαρά, λέω στη Βαφειώτη, που είναι πολύ κλασική καλλιτεχνικού και ώρες ώρες μιλάει καθαρευουσιάνικα: - Είμαι στη διάθεσή σας, κυρία Βαφειώτη, έτοιμη να ταχθώ στην καλλιτεχνική δημιουργία. (μα που τα βρίσκω!!…) Σηκώνει τα φρύδια με ύφος σαν να λέει «Τώρα με δουλεύει η μικρή; Τι γίνεται;» και πετάει: - Καλά…ναι…βέβαια…να το συζητήσουμε…. -
Τι να συζητήσουμε κυρία; Θέλω πολύ να τ’ αναλάβω. Και νομίζω πως κι ο Οικονομίδης θέλει να βοηθήσει. Ορίστε, πάω να κάνω κατάσταση και στο Βασίλη, για να μη με βρίζει μετά ότι χάνω μόνο εγώ μαθήματα και δεν τον σκέφτομαι και τον αφήνω να υποφέρει και να σκάει στη βλαμμένη τάξη μας. Ευτυχώς πολλοί εθελοντές για το δημιουργικό μέρος της γιορτής δεν υπάρχουν και έτσι έχουμε πολλές πιθανότητες με το Βασίλη να είμαστε εμείς οι επίσημοι μπογιατζήδες της εθνικής γιορτής. Αλλά κάτι δεν προβλέψαμε. Μας παίρνει λοιπόν η Βαφειώτη στο διάλειμμα και μας πάει στο Γυμνασιάρχη, για να τον ρωτήσει αν μπορούμε να αναλάβουμε εμείς και τις αφίσες. - Και γιατί να μην μπορούμε; Γιατί να πει όχι; Αφού προσφερόμαστε. Εθελοντικά ερχόμαστε. Επιμένω. - Ναι, αλλά, απ’ όσο γνωρίζω, είστε ήδη μέλη της χορωδίας μας και δεν ξέρω αν θα ήτο φρόνιμο να χάσετε περαιτέρω διδακτικές ώρες, λαμβάνοντας μέρος και στην παρούσα δραστηριότητα, απάντησε η Βαφειώτη στ’ αρχαία. -
Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε την έγκριση του κυρίου Γυμνασιάρχου.
Ο κύριος Γυμνασιάρχης δίνει, ευτυχώς τη συγκατάθεσή του, ελλείψει άλλων εθελοντών, κι έτσι, να ‘μαστε οι «Εθνικοί Μπογιατζήδες». Για ένα μήνα και βάλε θα χάνουμε περίπου τέσσερις έως έξι ώρες τη βδομάδα. Βέβαια, δε μας χαρίζουν Φιλολογικά ή Μαθηματικά, αλλά μας παίρνουν απ’ τα Θρησκευτικά, τις Γυμναστικές και αυτά.
Η Καρακατσάνη, η μουσικού, είναι γεμάτη ενθουσιασμό και προσπαθεί να δέσει όλες τις φωνές και τα όργανα μαζί, ενώ βγάζει και δυο τρεις που θα κάνουν σόλο, έτσι, για να γίνει ακόμα πιο συγκινητική η ατμόσφαιρα. Και οι προετοιμασίες των αφισών προχωρούν. Είναι η Μάρθα με τον Πέτρο που βοηθούν στις ζωγραφικές».
Όταν τα μήλα είναι ξινά, φταίνε οι μηλιές και τέτοιες μηλιές άκαρπες κόπτονται και εις πυρ βάλλονται.

Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς
 



Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Σκέψεις για παρόν και το μέλλον της ιεροψαλτικής τάξης

Του Γεωργίου Νοαύμ
Ιατρού, Προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος (ΟΜ.Σ.Ι.Ε.)

Πριν 30 και πλέον χρόνια η ψαλτική οικογένεια υποδεχόταν χαρμόσυνα τη σύσταση της ΟΜΣΙΕ και πίστεψε βαθιά ότι παρά την συνδικαλιστική της δομή, το δευτεροβάθμιο αυτό όργανο με την δράση του θα άλλαζε το status του Ψάλτη ως σημαντικού παράγοντα της εκκλησιαστικής μας ζωής, αλλά και την πορεία της τέχνης μας, στο καλλιτεχνικό στερέωμα.

Σήμερα παρά την όποια προσπάθεια των συναδέλφων που συγκροτούσαν τα εκάστοτε Δ. Σ των συλλόγων και της ΟΜΣΙΕ, η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «τραγική» και καθόλου τιμητική για την τάξη μας αλλά και για την μουσική μας.
Η απραξία και η συμπεριφορά ορισμένων συναδέλφων που συμμετείχαν κατά καιρούς στα ΔΣ τόσο της ΟΜΣΙΕ όσο και των συλλόγων, είναι οι αφορμές και όχι τα αίτια της αδιαφορίας και της αποχής των συναδέλφων από τη συλλογική δράση.
Τα αίτια θα πρέπει να τα αναζητήσουμε βαθύτερα στη δομή της εν γένει μουσικής μας παράδοσης, στο ιδεολογικό, φιλοσοφικό, θεολογικό περίβλημά της, στον ρόλο, στην αξία και στη σημασία της για τον σύγχρονο άνθρωπο. Στον σεβασμό και στην φροντίδα με την οποία τη περιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι κυρίως και, μετά οι φορείς, οι θεσμοί ή τα διάφορα συστημικά κέντρα.
Επαναπαυμένοι στην όποια αξία, τιμή, ασφάλεια και αμοιβή προσφέρει ο εκκλησιαστικός οργανισμός για τις, διαχειριστικού χαρακτήρα, προσφερόμενες υπηρεσίες στο Αναλόγιο, μένουμε απλοί παρατηρητές της έκπτωσης, του αποκλεισμού και της απαξίωσης της μουσικής μας , ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, νίπτοντας τας χείρας μας. Δημιουργούμε άλλοθι για την τάξη μας και ενόχους γενικώς και αορίστως. Ψάχνουμε το «φταίξιμο» κυρίως στους εκκλησιαστικούς παράγοντες για να επιρρίψουμε τις δικές μας ευθύνες .Όμως τα μεγάλα, τα κρίσιμα ερωτήματα και προβλήματα που αφορούν τη τάξη μας και τον μουσικό μας πολιτισμό αναζητούν την απάντηση και τη λύση μέσα από τη άνθιση αγωνιστών, που θα χαράξουν οραματική πορεία.
Όραμα. Λέξη που σήμερα στα άνυδρα χρόνια που προσβάλλεται η περηφάνια κάθε Έλληνα, φαντάζει ουτοπία. Όταν όμως συνδυάζεται και στηρίζεται σε θησαυρούς όπως η Ψαλτική οικογένεια, η Ελληνική Μουσική Παράδοση και η Ορθοδοξία τότε γίνεται στόχος εφικτός. Το μόνο που χρειάζεται είναι αγωνιστές “παραδείγματα”, μέσα στο δύσβατο και προδομένο κοινωνικό περιβάλλον.
Αγωνιστές, όπως ο Πρόεδρος του συλλόγου των Αθηνών, που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.
Παράδειγμα που με ανάγκασε να αναθεωρήσω την αρνητική στάση μου και να τιμηθώ με την προεδρία της ΟΜΣΙΕ και με την ανάληψη της μεγάλης ευθύνης.
Της μεγάλης ευθύνης της αναδιοργάνωσης των δομών μας, του ιδεολογικού, επιστημονικού και καλλιτεχνικού επαναπροσδιορισμού μας και του επανακαθορισμού της θέσης και της σχέσης μας με την Διοικούσα Εκκλησία, την ευρύτερη καλλιτεχνική οικογένεια και την κοινωνία γενικότερα.
Η θλιβερή εικόνα των συλλόγων σήμερα αντικατοπτρίζει ανάγλυφα τη διάθεση και τον προβληματισμό των ψαλτών, ενώ θέτει αμείλικτα ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις.
Γιατί άραγε ο Ψάλτης αποδομεί με την στάση του τα συλλογικά του όργανα;
Ίσως γιατί τα εκάστοτε ΔΣ ήσαν ανεπαρκή;
Τότε γιατί δεν τιμωρούνται τα πρόσωπα αλλά η δομή;
Δεν υπάρχουν δραστήριοι συνάδελφοι για τα ΔΣ;
Δεν ήταν σημαντικό επίτευγμα ο κανονισμός έστω με τις ατέλειές του;
Γιατί άραγε δεν εφαρμόζεται;
Γιατί η μη εφαρμογή δεν συστρατεύει την ψαλτική οικογένεια στην κατεύθυνση εφαρμογής του;
Έχει έννοια ο συνδικαλισμός στη τέχνη και δη στην Ψαλτική οικογένεια;
Μήπως λείπει από τα όργανά μας η παραγωγή πολιτισμού;
Είναι η Ψαλτική τέχνη πάρεργο για το 98% των Ψαλτών;
Τότε γιατί να ενδιαφέρει ο κανονισμός;
Είναι η Ψαλτική τέχνη καλλιτεχνία (Καλή τέχνη) και οι Ψάλτες Καλλιτέχνες;
Πόσοι εκ των συναδέλφων είναι επαρκείς καλλιτεχνικά;
Πόσοι εκ των συναδέλφων είναι μουσικοί με την ευρεία έννοια;
Αρκεί η υφιστάμενη εκπαίδευση για την απόκτηση πτυχίου ΒΜ;
Όποιος είναι πτυχιούχος ΒΜ είναι και κατάλληλος ψάλτης;
Ένας καλλiφωνότατος εμπειρικός συνάδελφος είναι Ψάλτης;
Ένας κακόφωνος πτυχιούχος ΒΜ δικαιούται θέση Ψάλτου;
Πρέπει ο Ψάλτης να έχει σπουδές στην υμνολογία;
Είναι ο Ψάλτης κατώτερος κληρικός;
Είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος για να θεολογεί Ψάλλοντας;
Πρέπει ο Ψάλτης να είναι υπάλληλος της Εκκλησίας;
Αμειβόμενος μουσικός της ενορίας;
Του Δήμου;
Η ανάλυση της συμπεριφοράς των συναδέλφων και της στάσης της διοικούσας Εκκλησίας έναντι των Ψαλτών και της ΒΜ, σε συνδυασμό με τη στάση των υπευθύνων θεσμών και φορέων της Ελληνικής Πολιτείας απέναντι στην εν γένει μουσική μας παράδοση, οδηγεί στο ερώτημα:
Σε μια κοινωνία που βομβαρδίζεται μέρα-νύχτα με το fast, το light, το lifestyle και τον μουσικό θόρυβο, έχουν θέση άλλες προτάσεις όπως π.χ. η δική μας παράδοση;
Και αν η απάντηση είναι ναι, τότε θα πρέπει να την υπηρετήσουμε, να την καλλιεργήσουμε και να την επικοινωνήσουμε με σύγχρονη ματιά. Ώστε να είναι θελκτική, παιδευτική και χρήσιμη για την κοινωνία και, άρα, όχημα επικοινωνίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του ευρέως κοινού. Αν όχι, τότε ας συνεχίσουμε όπως είμαστε, για να ολοκληρωθεί σε μερικές δεκαετίες η αποδόμησή της και τελικά η μετατροπή της σε μια λαμπρή μουσειακή ανάμνηση.

Σημαντικές ευθύνες, εκτός των Ψαλτών, έχουν και οι άλλοι εταίροι - Εκκλησία, Ακαδημαϊκοί, Πολιτεία - με την αδυναμία τους να μετουσιώσουν τη Μουσική μας Παράδοση σε ελκυστική ιδεολογική, επιστημονική και θεολογική πρόταση για τον σύγχρονο άνθρωπο.

Έκαστος από τους παραπάνω εμπλεκόμενους και της ευθύνης μέτοχος, δρα εγωιστικά, ανταγωνιστικά, ιδιοτελώς, αυτοτελώς, με άλλα λόγια: «καθένας το μαγαζάκι του». Ως εκ τούτου δρα διαλυτικά και αποκαθηλωτικά σε σχέση με τον κοινό μας στόχο. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ανούσια, πρόχειρη και ενίοτε υποκριτικά φλύαρη και ανιαρή επανάληψη δήθεν δράσεων, που ανταμείβονται βεβαίως ανάλογα, με την ηχηρή αδιαφορία και απουσία του κοινού.

EΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο οργανισμός της Εκκλησίας, αντιμέτωπος με πολλαπλά και δυσεπίλυτα προβλήματα της εσωτερικής του δομής και λειτουργίας και βαλλόμενος πανταχόθεν, νοιώθει να απομακρύνεται από την αναπνοή και τον καρδιακό παλμό της κοινωνίας, την οποία καλείται και θέλει να υπηρετεί.
Εναγωνίως προσπαθεί να δημιουργήσει ερείσματα στον κοινωνικό ιστό με τους γνωστούς τρόπους και μεθόδους, μικρής βεβαίως διεισδυτικότητας στη σημερινή Ελληνική Κοινωνία - των κατά 95% δηλούντων Χριστιανών Ορθοδόξων και των κατά <5% θρησκευόμενων - όπως οι επίσημες επιστημονικές μετρήσεις μαρτυρούν. Στη προσπάθεια της αυτή λογικό και αυτονόητο είναι ότι πρέπει να έχει συμπαραστάτη και βοηθό σύσσωμη την Ψαλτική οικογένεια.

Ο ρόλος των Ψαλτών θα μπορούσε να είναι σημαντικός ως όχημα επικοινωνίας της Εκκλησίας με το κοινό, αν ο οργανισμός της Εκκλησίας αποφάσιζε να εκμεταλλευτεί - χρησιμοποιήσει ουσιαστικά και οργανωμένα το μεγάλο και ισχυρό οπλοστάσιο που κατέχει: τις τέχνες και τα γράμματα, με επικαθήμενο τον Λόγο. Να ασπασθεί δηλαδή αυτό που σύγχρονος μοναχός άγιος της Εκκλησίας μας έλεγε ότι: «Εμείς οι παππάδες έχουμε πνίξει τον Θεό με τις αδυναμίες μας και τις φιλολογικές αναλύσεις, να τον αφήσουμε λίγο ήσυχο και να ασχοληθούμε με τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα».
Ίσως η σκέψη ότι το τέλειο (Θεός) συνομιλεί με το εν δυνάμει και κατά χάριν «τέλειο» (άνθρωπο), δια του τελείου (πίστη), με μέσα έκφρασης τα τέλεια (Γράμματα και τέχνες) να αποτελέσει το έναυσμα για την ενίσχυση και αναβάθμιση της σχέσης Ψαλτών και Κληρικών. Σχέση που σήμερα σε πολλές περιπτώσεις είναι ανταγωνιστική, ενώ φύσει και θέσει η σχέση είναι και πρέπει να είναι συναγωνιστική.

Τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης Ιερέως -Ψάλτου θα διεξέλθουμε αναλυτικά σε άλλη ευκαιρία. Στη παρούσα επικοινωνία μας και με τη παραδοχή ότι ο Παππάς πρώτος με τον Ψάλτη δεύτερο συναποτελούν τους στυλοβάτες κάθε ιεροπραξίας, επιγραμματικά αναφέρω μερικές σκέψεις-ευχές.
Δεν είναι καλό και πνευματικά ζητούμενο η αγαστή συνεργασία αμφοτέρων; Δεν είναι καλό και ζητούμενο έκαστος να είναι υπερήφανος για τον άλλον; Δεν είναι καλό και ζητούμενο ο ένας να στηρίζει τον άλλον για τον κοινό στόχο; Δεν είναι καλό και ζητούμενο για τον Παππά ο Ψάλτης του, να αποτελεί καλλιτεχνική προσωπικότητα στην τοπική, μικρή κοινωνία-ενορία; Δεν είναι καλό και ζητούμενο για κάθε εκκλησιαστικό παράγοντα, κάθε ενορίτης να αναφέρεται με σεβασμό και αγάπη για τον Ψάλτη του; Δεν είναι καλό και ζητούμενο για τον Ιερέα να απευθύνει τον πνευματικό λόγο σε πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνει ο Ψάλτης του; Δεν είναι καλό και ζητούμενο για σύσσωμο τον Κλήρο, κάθε μητροπολιτικός σύνδεσμος Ψαλτών με τη στήριξη της ΟΜΣΙΕ, να οργανώνει ετησίως σειρά λαμπρών πολιτιστικών εκδηλώσεων, με θεματική και καλλιτεχνική άποψη; Με τη συμμετοχή και συνεργασία άλλων τοπικών συλλόγων, υπό την αιγίδα της Μητροπόλεως και την ουσιαστική και όχι τυπική συμμετοχή όλων των πολιτειακών παραγόντων και του πνευματικού κόσμου του τόπου και στις οποίες λαμπρές εκδηλώσεις να καλείται ο οικείος Μητροπολίτης να ευλογήσει;
ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

Η περί την Μουσική μας Παράδοση ασχολούμενη ακαδημαϊκή κοινότητα, με πρωτοστάτη τον αγαπητό μας και σεβαστό καθηγητή κ. Γρηγόριο Στάθη και άξιους συνεχιστές, τους διαδόχους του καθηγητές και όλων των βαθμίδων συντελεστές, επέτυχε την οργάνωση της ακαδημαϊκής δράσης, για πρώτη φορά στην ιστορία του νεοελληνικού έθνους, κομίζοντας ουσία και ελπίδες για το μέλλον του μουσικού μας πολιτισμού. Ήδη έχει επιτελέσει σημαντικό έργο σε ό, τι αφορά την έρευνα, την καταγραφή, τις εκδόσεις και άλλες πολλές επιστημονικού και καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος δράσεις.
Αγαστή, μεστή και ισότιμη συνεργασία της ακαδημαϊκής ομάδας και των αντιπροσωπευτικών οργάνων των Ψαλτών σύμφωνα και με την αυτονόητη έννοια: << Η πράξις εις θεωρίας επίβασιν του Χρύσανθου>>, θα προσφέρει μεγίστη βοήθεια στον κοινό αγώνα, που είναι η κατάδειξη και ανάδειξη της μουσικής μας σε χρήσιμο εργαλείο για την ζωή και την ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου.

Ουδείς εκ των εταίρων μόνος μπορεί να επιτύχει ικανό στόχο πέραν του μετρίου διότι η γνώση χωρίς την τέχνη είναι καινό γράμμα, αλλά και η τέχνη χωρίς τη γνώση υστερεί. Η τέχνη είναι η ψυχή και η γνώση το ένδυμα.

Η συνύπαρξη λοιπόν των δύο αυτών πυλώνων είναι νομοτελειακά αναγκαία για τη στήριξη του οικοδομήματος, η διάσταση δε αυτών είναι αποτέλεσμα άγνοιας η εγωισμού.

Σμίγοντας την επιστημονική γνώση, μεθοδολογία και έρευνα των ακαδημαϊκών εταίρων, με την καλή τέχνη (καλλιτεχνία) των Ψαλτών, υπό τη σκέπη της Εκκλησίας, και την αρωγή της Πολιτείας, μπορεί να δημιουργηθεί το απαιτούμενο εκρηκτικό μίγμα για την μεγάλη ανατροπή και την επίτευξη του επιθυμητού στόχου.

ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται αντικειμενικά μεταξύ των 4-5 χωρών της Γής, που θα έπρεπε να συμμετέχουν στη διαμόρφωση του πολιτισμικού βηματισμού των κοινωνιών. Είναι αυτονόητο ότι αποτελεί πανανθρώπινο έλλειμμα το γεγονός ότι η χώρα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Πυθαγόρα, του Σοφοκλή, του Ορφέα κλπ, δεν έχει ανεπτυγμένες τις τέχνες και τις Επιστήμες στις οποίες μπορεί, δικαιούται και υποχρεούται να είναι πρωτοπόρα, ώστε να συμβάλει καταλυτικά στη διαμόρφωση της Φιλοσοφίας, της Αρχαιολογίας, της Μουσικής και του Θεάτρου στη υπηρεσία του ανθρώπου.

Ατυχώς όλοι οι πολιτισμοί, ακόμη και ισχυρών εθνών με πολιτισμική οχύρωση και ακμή, όπως η Γαλλία, δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στη μεγάλη, αμερικανική κυρίως, εισβολή.
Από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, η εκάστοτε πολιτική εξουσία δεν εστίασε στην οργάνωση και ανάπτυξη των γηγενών μουσικών συστημάτων, με αποτέλεσμα η Ελληνική Μουσική και οι εκφραστές της, στο περιθώριο του εκπαιδευτικού συστήματος ευρισκόμενοι, να επιδίδονται σε έναν άνισο αγώνα για την οργάνωση και την επιβίωσή των. Απίστευτα τραγική πραγματικότητα, που θα έπρεπε να οδηγήσει τον εκάστοτε Υπουργό του ΥΠΠΟ σε άμεση παραίτηση, είναι το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει νομικό καθεστώς για την εκπαίδευση και απόδοση τίτλων σπουδών στα παραδοσιακά όργανα. Δηλαδή θησαυροί, όπως η παραδοσιακή, η λόγια μουσική κ.λπ., που είναι μοναδικοί στον κόσμο που μαζί με την Βυζαντινή, αποτελούν τον μεγάλο ανεκμετάλλευτο πλούτο του παγκόσμιου Μουσικού Πολιτισμού το κράτος που τις γέννησε, τις άνδρωσε, έδωσε τη μουσική στον δυτικό κόσμο, «δεν δαπανά ούτε φράγκο» κατά τη Λαϊκή έκφραση, για αυτήν.
Το γεγονός αυτό γίνεται τραγικότερο αν σκεφθεί κανείς ότι δε χρειάζονται πολλά, γιατί περισσεύει η αγάπη, το ταλέντο και το όραμα σε κάθε μύστη της παράδοσής μας. Διερωτάται κανείς: Δεν θα ήταν σωστή και ωφέλιμη για το μέλλον της χώρας επένδυση, αν από τα 300 περίπου εκατομμύρια ευρώ που διατίθενται για τα δυτικού τύπου ορχηστρικά σχήματα ανά την Ελλάδα ετησίως, διετίθετο το 10% για την Ελληνική Μουσική;

Αγαπητοί Συνάδελφοι και φίλοι της Μουσικής μας Παράδοσης,

Όλοι μας και ως πολίτες και ως καλλιτέχνες αυτού του τόπου, του Μικρού και Μέγα, νοιώθουμε κατά καιρούς από τη μια υπερήφανοι για τις μουσικές, τις θεολογικές, και τις πολιτισμικές μας αξίες και από την άλλη πληγωμένοι από την αδιαφορία, τη προσβολή, τον διεθνή διασυρμό και όσα συμβαίνουν και όσα σκεπτόμαστε ότι θα συμβούν στα επόμενα χρόνια.
Συγχρόνως γνωρίζουμε ότι σε περιόδους τέτοιας κρίσης ανθούν ιδέες, πρωτοβουλίες, ουσιαστικές και όχι επιφαινόμενες προτάσεις, εν κατακλείδι δίδεται χώρος στο είναι εις βάρος του φαίνεσθε και του έχειν.
Εμείς, λοιπόν, οι Έλληνες, τόσων και τόσων αναξιοποίητων θησαυρών κάτοχοι, δεν «δικαιούμαστε» καμία ηττοπαθή στάση. Με σθένος, σιγουριά και πίστη στις αξίες μας να οργανώσουμε τον βηματισμό του μέλλοντος των παιδιών μας, στις τέχνες και τα γράμματα. Μπορούμε να τις αναδείξουμε στη μεγαλύτερη «βαριά βιομηχανία» της χώρας μας.
Ειδικότερα εμείς, οι εκφραστές της Μουσικής μας παράδοσης, οι Ψάλτες της Ελλάδος, οι Ψάλτες της Ορθοδοξίας, οι Ψάλτες του κόσμου όλου, μπορούμε να επιτύχουμε το αυτονόητο, την αποκατάσταση στην λαϊκή συνείδηση της Ελληνικής Κλασικής Μουσικής.

Προϋπόθεση της επιτυχίας είναι:
1. Η συστηματική δουλειά
2. Η καλή και ευρεία εκπαίδευση
3. Η ενότητα
4. Η συστράτευση όλων των συντελεστών
5. Η αξιοποίηση όλων των στελεχών
6. Η ανάπτυξη αγαστής και εποικοδομητικής σχέσης, μεταξύ των εταίρων.
7. Η αναθεώρηση της προσέγγισης των πρακτικών και δράσεων
8. Η πίστη ότι φέρουμε και προτείνουμε αξιόλογη μουσική άποψη
9. Σύγχρονη ματιά επικοινωνίας των προτάσεών μας
10. Συντονισμένες και αλληλοϋποστηριζόμενες μεταξύ των μελών δράσεις
11. Θερμή υποστήριξη εργασιών, ερευνών, νέων δημιουργιών κ.λπ.
12. Εκμετάλλευση σύγχρονων μέσων και μεθόδων

Αγαπητοί Συνάδελφοι και φίλοι της μουσικής μας Παράδοσης,

Το νέο ΔΣ της ΟΜΣΙΕ με το βλέμμα σταθερά στραμμένο στο μέλλον, θα πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να λειτουργήσει ενωτικά, συσπειρωτικά, και να οργανώσει τις προϋποθέσεις έτσι ώστε στα χαλεπά ,για την Ελληνική κοινωνία, που έρχονται χρόνια, η Μουσική μας να αποτελέσει :
Το οργανωμένο θεωρητικό υπόβαθρο της Ελληνικής Μουσικής, γενικότερα
Σημαντικό Βοηθό της Εκκλησίας μας στη σχέση της με την κοινωνία και
Ουσιαστικό Εργαλείο του ΥΠΠΟ, του ΥΠ.ΠΑΙΔ και του ΥΠΕΞ στη σχέση των με τον απόδημο Ελληνισμό, τη διεθνή κοινότητα και τα μουσικά ιδρύματα και οργανισμούς διεθνώς.
Το νέο ΔΣ της ΟΜΣΙΕ με γνώμονα τις ρήσεις <<τίποτε δεν σου χαρίζεται αλλά κερδίζεται>>, <<Ο επιμένων νικά>>, <<Αν έχεις νύχια ξύνεσαι>>, <<Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται>>, <<Η ημιμάθεια χείρον της αμαθείας>>, και άλλες πολλές, θα πρέπει να αναθεωρήσει όλες τις μέχρι τώρα ατελέσφορες και μίζερες πρακτικές και να οργανώσει ομάδες εργασίας, μεθόδους, τακτικές και στάδια δράσης με μεθοδικότητα, σταθερότητα και διορατικότητα για την αξιοποίηση δυνάμεων, αξιών και συγκυριών, για την οργάνωση εν τέλει νέας οραματικής πορείας.

Οραματική πορεία που με όχημα το <<Η ισχύς εν τη ενώσει >> θα μας επιτρέψει να βροντοφωνάξουμε:

Καλημέρα Μέλλον!

(Πηγή: http://www.omsie.gr/)

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Οι Ιππότες επιστρέφουν στη Ρόδο! - Συνάντηση με τον Μητροπολίτη

Μπορεί η περίοδος της Ιπποτοκρατίας να φαντάζει μακρινή αλλά κάποιοι της παγκόσμιας ελίτ, που θεωρούν τους εαυτούς τους απόγονους των Ιπποτών της Ρόδου οραματίζονται να καταστήσουν ξανά το «σμαραγδένιο νησί» κέντρο των «Ιπποτών της τρίτης χιλιετίας».

Αυτό - τουλάχιστον, προκύπτει από την πρόσφατη επίσκεψη του επικεφαλής του Στρατιωτικού Τάγματος του Ναού της Ιερουσαλήμ, η οποία έγινε με κάθε μυστικότητα, όπως αποκαλύπτεται σήμερα.
Κίνητρο, όπως ανέφερε στη συνάντηση που είχε την προπερασμένη Δευτέρα με τον Μητροπολίτη Ρόδου κ. Κύριλλο είναι η επανένωση όλων των ιπποτικών ταγμάτων σε μια Παγκόσμια Ομοσπονδιακή Ενωση με σκοπό τη μόνιμη πια παρουσία τους στη Ρόδο, στα βήματά των δικών τους «πρόδρομων πατεράδων», όπως αποκαλούν τους Ιππότες του Τάγματος των Ιωαννιτών που, ως γνωστόν, κατέλαβαν τη Ρόδο, το 1309 και παρέμειναν μέχρι την άλωση του νησιού από τους Τούρκους, επί δύο και πλέον αιώνες.
Κατά τη συνάντηση με τον κ. Κύριλλο, η οποία, κατά τις πληροφορίες, έγινε παρουσία του νομικού επροσώπου των «Ιπποτών» και οικονομικών παραγόντων ο επικεφαλής των «Ιπποτών» αποκάλυψε τα φιλόδοξα σχέδια του για τη Ρόδο.
Συγκεκριμένα ανακοίνωσε ότι στις προθέσεις τους, με την ίδρυση της Παγκόσμιας Ομοσπονδιακής Επανένωσης των Ιπποτών, είναι η δημιουργία ενός ιπποτικού χωριού.
Το χωριό των Ιπποτών έχει επιλεγεί να χτιστεί στην ευρύτερη περιοχή της Λαχανιάς, όπου η Εκκλησία της Ρόδου διατηρεί ακόμη μεγάλες εκτάσεις. Σύμφωνα με τα σχέδια που παρουσιάστηκαν προτίθενται να ανεγείρουν 600 περίπου μονοκατοικίες, συνεδριακό κέντρο, μονάδα νοσοκομειακή για την παροχή πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης, γηροκομείο και διάφορα άλλα κέντρα κοινωφελούς σημασίας.
Με δεδομένο ότι δεν έχουν εντοπιστεί σε άλλο μέρος του νησιού μεγάλες ιδιοκτησίες, ο εκπρόσωπος των Ιπποτών έθεσε ζήτημα παραχώρησης δύο μεγάλων εκκλησιαστικών ακινήτων στην περιοχή Λαχανιάς, υπογραμμίζοντας ότι τα κτίσματα θα είναι στην κυριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ωστόσο, σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο Μητροπολίτης Ρόδου επιφυλάχθηκε να απαντήσει, διευκρινίζοντας ότι το ζήτημα της παραχώρησης των ακινήτων ξεφεύγει της αρμοδιότητάς του με την επισήμανση «αρμόδιο να αποφασίσει είναι το Πατριαρχείο».
Σημειώνεται ότι το «Ανώτατο Στρατιωτικό Τάγμα του Ναού της Ιερουσαλήμ» έχει έδρα τη Ρώμη και πολύ στενές σχέσεις με το Βατικανό και όπως τόνισε ο εκπρόσωπος των Ιπποτών η εδώ παρουσία τους «θα συμβάλει στην πρσέγγιση των δύο Εκκλησιών», θέμα που βρίσκεται ήδη σε καλό δρόμο, καθώς ο διάλογος μεταξύ Βατικανού και Πατριαρχείου παραμένει ενεργός στα τελευταία χρόνια με εκατέρωθεν «βήματα καλής θελήσεως».
Η στάση του Πατριαρχείου μέχρι στιγμής δεν έχει εκδηλωθεί, αλλά οι οικονομικοί παράγοντες που γνωρίζουν την υπόθεση υποστηρίζουν ότι «η παρουσία των Ιπποτών» του κόσμου στη Ρόδο θα προσδώσει μια νέα διάσταση στην οικονομική και κοινωνική ζωή του νησιού, και θα τονώσει -πέραν όλων των άλλων- τον τουρισμό σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη συγκυρία, καθώς πρόκειται για άτομα της παγκόσμιας ελίτ».

Η σύμβαση

Να σημειωθεί ότι ο επικεφαλής των «Ιπποτών του Τάγματος της Ιερουσαλήμ» παρουσίασε στον Μητροπολίτη Ρόδου σχέδιο «σύμβασης» στο οποίο αναφέρονται πρωτίστως οι κοινωνικοί, πολιτιστικοί στόχοι του εγχειρήματος επανένωσης των ιπποτικών ταγμάτων σε μια παγκόσμια ομοσπονδιακή Ενωση.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται εισαγωγικά στο σχέδιο συμφωνητικού μεταξύ της Ελληνορθόδοξης Ελληνικής Χριστιανικής Εκκλησίας της Ρόδου και της Supremus Militaris Orolo Mibitum Templi Hierosolymitani" (Στρατιωτικό Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών στη Ρώμη) στην αυγή της τρίτης χιλιετίας «ένα γκρουπ σκεπτόμενων ανθρώπων για "καλό κοινό", ένα γκρουπ "Ιπποτών", στη Ρώμη πεπεισμένοι ότι ο πολιτισμός, η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη και η στήριξη των αδύναμων, είναι κοινή περιουσία όλου του ανθρώπινου είδους, ικανή να υπερτερεί και να διαλύει τις εθνικές διαφορές, θρησκευτικές και φυλετικές, για τη διάσωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μελετώντας σε βάθος το πώς να καταστήσουν πραγματικά και ενεργά αποτελεσματικές εκείνες τις αξίες και αρχές στις οποίες πιστεύουν και όσοι άλλοι πιστεύουν όπως αυτοί.
Αλλά που τώρα φαίνονται όλο και περισσότερο παγιδευμένες από πατίνες και εγωισμούς, φατρίες, φόβους, κενά υπαρξιακά μοντέλα, έθεσαν -σαν στόχο- να επιστρέψουν για να ξαναρχίσουν να "ξαναφτιάξουν μια παγκόσμια ένωση ανθρώπων καλής θέλησης", που συμμερίζονται αξίες -ξανά- στη Ρόδο, από όπου οι "πατέρες τους σκαπανείς" ξεκίνησαν, και έπειτα να εξαπλωθούν στον κόσμο, για να δημιουργήσουν -ξανά- ακριβώς στη Ρόδο τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για να δώσουν ζωή και δύναμη σε μει αναγεννημένη και ευρύτερη "Διεθνή Οργάνωση των Αξιών και των Αρχών"».
Στους στόχους ακόμα αναφέρονται και τα ακόλουθα:
Να επανενώσει τα ιπποτικά τάγματα, ιδρύοντας μια Παγκόσμια Συνομοσπονδιακή Ενωση Ιπποτών στη Ρόδο - εναρμονισμένη με τα προστάγματα της σημερινής κοινωνίας που, αναφερόμενη στις παραδόσεις και το ηθικό πνεύμα των Ιπποτών, υλοποιήσει αυτά, επανερμηνεύοντας, τον κόσμο των Ιπποτών Ναϊτών, ανανεώνοντας τις αρχές του ευγενούς και θρησκευτικού ιπποτισμού, και που να εμπνέεται, στα ιστορικά έργα που ανά τους αιώνες καθόρισαν το τάγμα των Ναϊτών.
Να πραγματοποιήσει τους θεσμικούς σκοπούς των Ιπποτών, προς βοήθεια των αδυνάμων, των καταπιεσμένων των "λησμονημένων".
Να φροντίσει για τη διάσωση το ανθρωπίνου είδους, προωθώντας την κοινωνική του ανάπτυξη, πολιτισμική, οικονομική.
Να προωθήσει τη διαθρησκευτική συζήτηση, διαπολιτισμική, χωρίς διακρίσεις.
Να διαδώσει στον κόσμο τις ιδέες και τις αξίες του ιπποτισμού της οικουμενικότητας, της ειρήνης, της συνεργασίας, της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης, και της αδελφότητας ανάμεσα στους λαούς.
Να υπερασπισθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, και να διαφυλάξει την ελεύθερη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, με σεβασμό στην Ηθική των παγκόσμιων αξιών, του Ιπποτισμού.


(Πηγή: Romfea.gr/Κ. Λαμπριανός)

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Στις 3 Μαρτίου συνέρχεται η επιτροπή ακροάσεως ιεροψαλτών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών


Μετά την αναστάτωση που προκλήθηκε στον ιεροψαλτικό κόσμο με αφορμή την παράκαμψη και καταστρατήγηση του Κανονισμού Ιεροψαλτών από πολλούς ενοριακούς ναούς της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών σχετικά με την πλήρωση κενών θέσεων Ιεροψαλτών, η Ιερά Αρχιεπισκοπή παρεμβαίνει στο ζήτημα. 
Έτσι, την Πέμπτη 03.03.2011 και ώρα 6 το απόγευμα, στην αίθουσα του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμόρφωσης της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, θα συνέλθει η επιτροπή ακροάσεως ιεροψαλτών, η οποία θα κληθεί να εξετάσει και εν συνεχεία να διορίσει ιεροψάλτες στους Ιερούς Ναούς της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Είναι αυτονόητο και μετά το εγκύκλιο σημείωμα το οποίο εξέδωσε η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών ότι καμία ιεροψαλτική θέση δεν θα υφίσταται εάν ο ιεροψάλτης δεν έχει διοριστήριο έγγραφο, το οποίο μάλιστα διασφαλίζει τόσο τον ιεροψάλτη όσο και τον Ι. Ναό.



Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

"Περσινά ξυνά σταφύλια" (...ή περί της επαγγελματικής σχέσης των ψαλτών με την εκκλησία.)

του Κωνσταντίνου Πολίτη

Η πρόσφατη διαρκής και εξόφθαλμη καταστρατήγηση του λεγόμενου "Κανονισμού Ιεροψάλτου" (ο Θεός να τον κάνει...) στις προσλήψεις συναδέλφων σε πολλούς ναούς της Αρχιεπισκοπής (και όχι μόνο...) επαναφέρει το ζήτημα της μορφής της σχέσης του ψάλτη με την εκκλησία. Πολλοί, καλοπροαίρετα, προβάλλουν "πνευματικά" διλήμματα και κωλύματα με αποτέλεσμα να κυνηγούμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος...

Και αυτό γιατί το ζήτημα της καταστάσεως των ιεροψαλτών από επαγγελματική άποψη μέσα στο χώρο της Εκκλησίας και ο διαχωρισμός αυτής της σχέσης από λοιπές πνευματικές εξαρτήσεις είναι διεξοδικά αναλελυμμένο και ληγμένο εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Το ζητούμενο είναι ποιοί δεν μπορούν (ή δεν επιθυμούν...) να το λύσουν.
Την εποχή της θητείας μου ως Γενικού Γραμματέα του Πανελληνίου Συνδέσμου Ιεροψαλτών "Ρωμανός και Ιωάννης ο Δαμασκηνός", (το 2000 περίπου, όταν ακόμα λειτουργούσε...) επιχείρησα μια πρώτη αποδελτίωση των παλαιών, πρώτων Φύλλων της Εφημερίδας "Ιεροψαλτικά Νέα", στα οποία φιλοξενήθηκαν άρθρα μεγάλων εκκλησιαστικών ανδρών της εποχής (1964 και εντεύθεν), υπό την καθοδήγηση του μακαρίτη πρωτοψάλτη Αντωνίου Μπελούση (Προέδρου του νεοσύστατου τότε Πανελληνίου Συνδέσμου, που προήλθε από την συγχώνευση των δύο παλαιότερων αλληλοσπαρασόμενων Συλλόγων, του "Ρωμανού" και του "Δαμασκηνού").
Επιγραμματικά αναφέρω τους μακαριστούς Επίσκοπο "Ρωγών" Διονύσιο Ψαριανό, μετέπειτα Κοζάνης, Αρχιμ. Νικόδημο Βαλληνδρά, μετέπειτα Πατρών, το νομικό Γεώργιο Αναγνωστόπουλο, τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κυρό Χριστόδουλο, τότε Αρχιγραμματέα της Συνόδου, μετέπειτα Δημητριάδος και πολλούς άλλους για τους οποίους κάποτε πρέπει να γίνει μια διεξοδικότερη συζήτηση....
Ένα από τα αποδελτιωμένα κείμενα που είχα ανεβάσει τότε, λοιπόν, στο παλαιό Site της ΟΜΣΙΕ είναι η δημοσιευμένη το 1964 μελέτη του Νικοδήμου Βαλληνδρά: "ΟΙ ΨΑΛΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ".(Υπάρχει στη διεύθυνση http://t.co/QShHYpN )
Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στη δεκατία του ’60, δεν προλάβαινες να βγεις στην αγορά εργασίας και οι προτάσεις έπεφταν βροχή.
Οι σοβαροί, μάλιστα, και μορφωμένοι άνθρωποι δεν καταδέχονταν να διοριστούν υπάλληλοι στο Δημόσιο αλλά αναζητούσαν την προκοπή τους στην επιχειρηματικότητα και το εμπόριο.
Οι ψάλτες είναι λειτουργοί του αναλογίου και εφόσον προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε Ν.Π.Δ.Δ. (Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου), όπως είναι οι ναοί, δικαιούνται τα προβλεπόμενα, δυστυχώς όμως λίαν καταστρατηγούμενα δικαιώματα...

ΟΙ ΨΑΛΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

ΑΡΧΙΜ.(*) ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΒΑΛΛΗΝΔΡΑ


(*) Άρθρο του μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών κυρού Νικοδήμου Βαλληνδρά, τότε Αρχιμανδρίτου, το οποίο δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1964 στα πρώτα φύλλα της Εφημερίδας «Ιεροψαλτικά Νέα», Μηνιαίου Οργάνου του Πανελληνίου Συνδέσμου Ιεροψαλτών «Ρωμανός ο Μελωδός και Ιωάννης ο Δαμασκηνός».

Είναι βεβαίως γνωστόν ότι, κατά τους ιερούς Κανόνας της Εκκλησίας οι Ψάλται θεωρούνται κατώτεροι Κληρικοί.
Όπως δε οι ανήκοντες εις τον ανώτερον Κλήρον (Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι και Διάκονοι) καθίστανται τοιούτοι δια χειροτονίας, παρομοίως και οι αποτελούντες τον κατώτερον Κλήρον λαμβάνουσιν ειδικήν χειροθεσίαν υπό του οικείου Επισκόπου.
* * *

1. Πρώτος Κανών, όστις ομιλέι ρητώς περί Ψαλτών και χαρακτηρίζει τούτους ως ανήκοντας είς τον Κλήρον, είναι ο 26ος Αποστολικός Κανών. Δια του κανόνος τούτου ρυθμίζεται το θέμα του γάμου των Κληρικών εν γένει. Καθορίζεται η γνωστή απαγόρευσις του μετά την χειροτονίαν γάμου των ανωτέρων Κληρικών. Και προστίθεται: «των εις Κλήρον προελθόντων αγάμων κελεύομεν βουλομένως γαμείν Αναγνώστας και Ψάλτας μόνον.» Δηλαδή εκ πάντων των Κληρικών, μετά την εγκατάστασιν αυτών εις το εκκλησιαστικόν αυτών λειτούργημα (δια χειροτονίας ή δια χειροθεσίας), ο γάμος επιτρέπεται μόνον είς τους Αναγνώστας και τους Ψάλτας.
Η σημασία του Κανόνος τούτου εν σχέσει πρός τους Ψάλτας έγκειται όχι τόσο εις την περί του γάμου αυτών διάταξιν, αλλ' είς τό ότι ρητώς συγκαταριθμεί τους Ψάλτας μετά του Κλήρου, και δη προβαίνει και εις ρύθμισιν σοβαρού ζητήματος αφορώντος εις τους Κληρικούς εν γένει λαμβάνων ειδικήν πρόνοιαν περί των Ψαλτών.
2. Κατά την παλαιάν εποχήν οι Ψάλται, ως Κληρικοί, είχον το προνόμιον να ανέρχωνται επί του άμβωνος και επ' αυτού ιστάμενοι να ψάλωσιν ωρισμένα ψάλματα. Σχετικώς ο 33ος Κανών της Έκτης Οικουμενικής Συνόδου όπως μή επιτρέπηται εις ουδένα μή έχοντα κανονικήν χειροθεσίαν επισκόπου να αναβαίνη εις τον άμβωνα και να ψάλλη. Διατάσσει δε τούτο ελέγχων ωρισμένους «μή αποκειρομένους Ιεροψάλτας...» (τ.έ. μή προβαίνοντας εις χειροθεσίαν και κουράν των Ιεροψαλτών). Όθεν παραγγέλει: «μηδέ τινά συγχωρείν, επ' άμβωνος κατά τήν τών έν κλήρω καταλεγομένων τάξιν, τους θείους τώ λαώ λόγους υποφωνείν εί μήτι άν ιερατική κουρά χρήσηται ο τοιούτος, και την ευλογίαν υπό του οικείου ποιμένος κανονικώς υποδέξηται».
Συνοπτικώτερος αλλ' εξίσου απόλυτος, ο 15ος Κανών της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου διαλαμβάνει: «περί του μή δειν πλέον των κανονικών Ψαλτών των επί τον άμβωνα αναβαινόντων, και από διφθέρας ψαλλόντων, ετέρους τινάς εν τη Εκκλησία». Απαγορεύει δηλαδή να ψάλλει οιοσδήποτε εν τη Εκκλησία. Μόνον κανονικοί Ψάλται (κανονικώς χειροθετημένοι και κανονικώς εντεταγμένοι εις τον κατώτερον Κλήρον της Εκκλησίας) δύνανται να ψάλλωσιν.
3.Είναι επόμενον ότι, εφ' όσον η Εκκλησία θεωρεί τους Ψάλτας ως Κληρικούς και παρέχει εις αυτούς χειροθεσίαν παρά του Επισκόπου, επιβάλλονται εις αυτούς και ωρισμέναι υποχρεώσεις. Κυρίως η Εκκλησία, δια των ιερών αυτής Κανόνων, παροτρύνει του Ψάλτας να συνειδοτοποιήσουν την ιερότητα του λειτουργήματος αυτών και να διάγωσιν βίον μή απάδοντα προς την διακεκριμένην εν τη Εκκλησία θέσιν των.
Θα αναφέρωμεν, επί του παρόντος, δύο μόνον Αποστολικούς Κανόνας, τον 43ον και τον 69ον, οίτινες ρητώς ομιλούντες περί Ψαλτών αξιούσι παρ αυτών ιεροπρέπειαν και εκκλησιαστικήν συνειδησιν. Επιφυλασσόμεθα δ' όπως εν συνεχεία αναφέρωμεν και άλλας κανονικάς διατάξεις ομιλούσας περί ηθικών υποχρεώσεων των ανηκόντων εις τον κατώτερον εν γένει Κλήρον.
Και ο μεν πρώτος εκ των μνημονευθέντων Κανόνων επιτάσσει:« ...Ψάλτης τα όμοια ποιών (κύβοις σχολάζων και μέθαις) ή παυσάσθω ή αφοριζέσθω». Είναι προφανές ότι αξίωσις του Αποστολικού τούτου Κανόνος είναι όπως οι Ψάλται, καθό Κληρικοί, μή εκτρέπωνται εις αναρμόστους πράξεις, ώς είναι η χαρτοπαιξία και η μέθη. Παραλλήλως δ' ως θα είδομεν άλλοι Αποστολικοί Κανόνες απαγορεύουσιν εις τους κατωτέρους Κληρικούς ότι δεν είναι σύμφωνον προς τον ηθικόν νόμον. Απαίτησις άρα της Εκκλησίας είναι, όπως οι Ψάλται ίστανται εις υψηλήν ηθικήν στάθμην και μή εκπίπτωσιν εις χαμηλόν ηθικόν επίπεδον. Ο δε μνημονευθείς Κανών, ομιλών περί της τηρήσεως της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και εκάστης Τετάρτης και Παρασκευής αξιοί ίνα δίδωσι το παράδειγμα οι Κληρικοί, Ανώτεροι και Κατώτεροι, δεν παραλείπει δε να αναφέρη ρητώς και τους Ψάλτες: «Ει τις ...Ψάλτης την Αγίαν Τεσσαρακοστήν ού νηστεύει, ή Τετράδα ή Παρασκευήν», ορίζει ίνα εκπίπτη του κληρικού αυτού αξιώματος.
Ενδεικτικώς βεβαίως αναφέρομεν την περί νηστείας ταύτην κανονικήν διάταξιν. Είναι πρόδηλον ότι τοιαύται κανονικαί διατάξεις, διαλαμβάνουσαι μάλιστα ρητώς περί Ψαλτών και κατωτέρων Κληρικών, εκφράζουσι την απαίτησιν της Εκκλησίας όπως οι εν οιωδήποτε βαθμώ (ανωτέρω ή κατωτέρω) υπηρετούντες ώς κληρικοί Αυτής, σέβονται τας εκκλησιαστικάς εν γένει διατάξεις, έχωσιν ανεπτυγμένον το Εκκλησιαστικόν φρόνημα, και είναι πρόσωπα εγνωσμένης ευσεβείας και αρετής.
Πλήν των ιερών εκείνων Κανόνων, οίτινες ρητώς αναφέρουσι τους Ψάλτας και θεσπίζουσιν ειδικάς περί αυτών διατάξεις και πλήστοι άλλοι κανόνες της Εκκλησίας αφορώσιν είς τους Ψάλτας, βεβαίως και αναμφισβητήτως, εφ' όσον ομιλούσιν ευρύτερον περί των κατωτέρων εν γένει Κληρικών μετά των οποίων συγκαταλέγονται οι Ψάλται ως «κληρικοί έξω του Βήματος».
1.-Μεταξύ των Κανόνων τούων όχι ολίγοι καθορίζουσι τας ηθικάς υποχρεώσεις των ψαλτών. Ο 25ος Αποστολικός Κανών, επί παραδείγματι, λέγει ότι θεωρείται ανάξιος της τιμής να είναι Κληρικός - ούτε Κατώτερος - ο «επί πορνεία ή επορκία ή κλοπή αλούς». Ως ποινήν δε εις τους τα τοιαύτα πράξαντας ορίζει την έκπτωσιν από του αξιώματος του Κληρικού. Και ως μόνην επιείκειαν διά τους τοιούτους αναφέρει, να μή εξωεκκλησιάζονται, και αφορίζωνται δια να μή είναι διπλή η τιμωρία των (έκπτωσις από του βαθμού του Κληρικού και αφορισμός). «Λέγει γαρ η Γραφή: ούκ εκδικήσεις δις επί τω αυτώ». Δια να είναι δε σαφές ότι είς τήν διάταξιν ταύτην δεν περιλαμβάνονται μόνον οι ανώτεροι Κληρικοί (Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος) ο Κανών ρητώς επιλέγει: «ωσαύτως και οι λοιποί Κληρικοί» οι κατώτεροι δηλαδή, εν οίς, εκ των πρώτων είναι και οι Ψάλται.
Εκ του Κανόνος τούτου συνάγεται ότι , ούτως ειπείν, καθαιρείται ο Ψάλτης ο διαπράτων τας προμνημονευθείσας πράξεις. Καταβιβάζεται από την υψηλήν και διακεκριμένην εν τη Εκκλησία θέσιν του, και -επιεικώς - δεν εξάγεται εις τον Νάρθηκα, έξω του Ναού, οπού ήτο άλλοτε η θέσις των βαρέως αμαρτανόντων, αλλά του επιτρέπεται να μένη εντός του Ναού μετά των άλλων πιστών ώς εκπεσών Κληρικός. Ρητώς δε περί «καθαιρέσεως» και των Ψαλτών ομιλεί ο 4ος κανών της 6ης οικουμενικής Συνόδου.
Ο 54ος Αποστολικός Κανών, εξάλλου, αξιοί παρά παντός Κληρικού, Ανωτέρου και Κατωτέρου να μή συχνάζη εις ύποπτα κέντρα, «εν καπηλείω», και εις άλλα παρόμοια, διότι ταύτα δεν αποτελούν περιβάλλον κατάλληλον δι άνθρωπον υπηρετούντα τον Θεόν και την Εκκλησίαν.
2. - Άλλοι ιεροί Κανόνες ρυθμίζουσι πειθαρχικά ζητήματα. Απαιτούσι δ' όπως πάντες οι κατώτεροι σέβωνται τους ιεραρχικώς ανωτέρους των. Και ο μεν 55ος Αποστολικός κανών περιφρουρεί το κύρος του Επισκόπου και απαγορεύει είς πάντα κληρικόν οιουδήποτε βαθμού (και εις τους ψάλτας επομένως) να συμπεριφερθή υβριστικώς και ανευλαβώς προς Επίσκοπον. Ο δε επόμενος (56ος) επιβάλλει σεβασμόν προς πάντα Πρεσβύτερον και Διάκονον. Είναι πρόδηλον ότι ο Κανών ούτος, δια της φράσεως «εί τις Κληρικός υβρίσει Πρεσβύτερον ή Διάκονον αφοριζέσθω», αναφέρεται μάλλον εις τους κατωτέρους Κληρικούς (Αναγνώστας, Ψάλτας κ.τ.λ.), οίτινες οφείλουσι σεβασμόν πρός τους έσω του Βήματος Κληρικούς, Πρεσβυτέρους και Διακόνους. Έστω λοιπόν προς γνώσιν των ψαλτών των εν τω Ναώ υπηρετούντων, ότι δεν είναι «κανονικόν» να απολείπει αυτούς η διάκρισις και ο σεβασμός προς Διακόνους και Πρεσβυτέρους, και ότι ουδαμώς συμβιβάζονται προς την κανονικήν τάξιν της Εκκλησίας διαπληκτισμοί και φιλονικίαι μετά των ιερουργούντων εν γένει εν τη Εκκλησία. Και η παρακοή απλώς προς τους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας (είτε Προϊσταμένους, είτε λειτουργούς), ακόμη και προς τους Διακόνους, επιτιμάται υπό των Κανόνων ως ανευλάβεια.
3.- Οι ιεροί Κανόνες δεν παραλείπωσι να ρυθμίσωσι και τας έναντι των πολιτικών αρχόντων υποχρεώσεις των εν τω Ναώ υπηρετούντων. Σχετικώς ο 84ος Αποστολικός Κανών λέγει: «Ει τις υβρίσει Βασιλέα ή Άρχοντα ...Κληρικός καθαιρείσθω». Το νόημα του Κανόνος τούτου είναι ευρύτερον παρ' ότι έκ πρώτης όψεως φαίνεται. Απαιτεί κυρίως νομιμοφροσύνην από τους εν τω Ναώ υπηρετούντας, ίνα γίνονται παράδειγμα είς πάντας. Εγγύησιν νομιμοφροσύνης και υποταγής είς τα κελεύσματα των νομίμων Αρχών αξιοί ο Κανών. Εγγύησιν, ώς θα ελέγομεν σήμερον, υγιών κοινωνικών φρονημάτων, θεσπίζει. Κατά το πνεύμα δηλ. τού Κανόνος τούτου, δεν έχουσι θέσιν εν τη υπηρεσία της Εκκλησίας άνθρωποι ανατρεπτικών αρχών, μή σεβόμενοι τα θεία παραγγέλματα τα καθορίζοντα: «τον Βασιλέα τιμάτε» (Α' Πετρ.2, 17), «άρχοντα του λαού σου ούκ ερείς κακώς» (Πραξ.23,5), «ού γαρ εστίν εξουσία, εί μή υπό Θεού» (Ρωμ.13,1) κλπ. Είναι λοιπόν κανονικώς απαράδεκτον να ψάλλωσι και εν γένει να υπηρετώσιν εν τη Εκκλησία πρόσωπα μή ηγγυημένης νομιμοφροσύνης.
Και εις άλλους ιερούς κανόνας απαντάται η αξίωσις, όπως οι άνθρωποι του Ναού είναι υπόδειγμα νομοταγών πολιτών. Εις τον 66ον Αποστολικόν ωσαύτως Κανόνα στίγματίζεται: «εί τις Κληρικός εν μάχη τινά κρούσας». Γνωστή βεβαίως η παραγγελία του Αποστόλου Παύλου η απαιτούσα πάντα ανώτερον Κληρικόν «μή πλήκτην» (Α' Τιμοθ. 3,3). ο δε Αποστολικός ούτος Κανών, επεκτείνων το πράγμα πρός πάντα Κληρικόν (και Κατώτερον δηλ. ώς οι Ψάλται), παραγγέλει να απέχωσιν οι άνθρωποι της Εκκλησίας πάσης αυτοδικίας. Αλλοίμονον, εάν εν τω Ναώ στεγάζωνται και εργάζονται άνθρωποι φιλόνικοι, φθάνοντες μέχρι χειροδικίας! Προνοητικώτατος ο Κανών ορίζει, όπως, όταν παρουσιασθώσι τοιαύτα συμπτώματα, αποβάλλωνται εκ της εκκλησιαστικής υπηρεσίας τα φιλόνεικα πρόσωπα , δια το αδιάβλητον της Εκκλησίας, και χάριν της εν τη Εκκλησία ειρήνης και της εν αυτή αρμονικής συνεργασίας πάντων των συνυπηρετούντων , εν οιωδήποτε βαθμώ προσώπων.
Και την εντιμότητα , τέλος, των εν τω Ναώ υπηρετούντων απαιτούσιν οι Ιεροί Κανόνες. Ενδεικτικώς δε αναφέρωμεν τον 72ον Αποστολικόν Κανόνα, όστις επιτιμά τους εκ του υπηρετικού προσωπικού του Ναού (Κληρικούς ή και λαϊκούς) αφαιρούντας και ιδιοποιουμένους υλικά πράγματα ανήκοντα εις τον Ναόν. Είναι φανερόν ότι, κατά το πνεύμα του Κανόνος τούτου, οι εν τω Ναώ υπηρετούντες οφείλουσι να είναι κατά πάντα έντιμοι και ακέραιοι άνθρωποι , ανώτεροι και της παραμικράς υποψίας δια την ειλικρίνειαν και την ευθύτητα και το άδολον αυτών.
Θαυμάζει κανείς, ομολογουμένως, περί πόσων ζητημάτων έλαβον αφορμήν να προνοήσουν οι Ιεροί Κανόνες. Πολύπλευροι κανονικαί διατάξεις ρυθμίζουσι μετ' αυθεντικού κύρους τα επισυμβαίνοντα εν τη Εκκλησία, και ανακαλούσι εις την τάξιν και εις την «κανονικήν» δεοντολογίαν τους οπωσδήποτε σφάλωντας .
Συμπληρούντες τάς επιταγάς των ιερών Κανόνων περί των ψαλτών, εφιστώμεν δια του παρόντος την προσοχήν των ασκούντων το ιερό λειτούργημα του ψάλλειν εν τη Εκκλησία επί τριών εισέτι ζητημάτων, (παραλείποντας άλλα αναφερόμεν είς καθοριζομένας ηθικάς προϋποθέσεις και υποχρεώσεις των ψαλτών, περί των οποίων αρκούμεθα ενδεικτικώς εις τα σημειωθέντα εν τοις προηγουμένοις).
1. Ρητή διάταξις του 8ου Αποστολικού Κανόνος διαλαμβάνει πεί της υποχρεώσεως πάντων των «εκ του καταλόγου του ιερατικού» δηλ. και των κατωτέρων κληρικών (και των ψαλτών επομένως), όπως μεταλαμβάνωσι τακτικώς των αχράντων Μυστηρίων. «Εί τίς (δέ) μή μεταλάβοι, την αιτίαν ειπάτω, και εάν ή εύλογος, συγγνώμης τυγχανέτω...».
Ο κανών ούτος αναφέρεται βεβαίως εις την συνεχή θείαν Κοινωνίαν, ήτις επί των Αποστολικών χρόνων και επί των ημερών των Αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων ήτο εν ευρυτάτη χρήσει. Οπωσδήποτε όμως θέτει το ζήτημα της συμμετοχής (των ψαλτών εν προκειμένω) εις την θείαν Κοινωνίαν, κατά το μάλλον και ήτον τακτικώς.
Θα είμεθα ευτυχείς εάν ηδυνάμεθα να βεβαιώσωμεν ότι ευρίσκει ικανήν ανταπόκρισιν ο κανών ούτος εις τους παρ' ημίν ψάλτας.
Δια τούτο προσημειώσαμεν τας ηθικάς υποχρεώσεις των ψαλτών, ίνα, προσέχοντες εις ταύτας, μή εμποδίζονται να μεταλαμβάνωσι. Και είναι ωραίο πράγματι και εποικοδομητικόν δια το εκκλησίασμα, να κατέρχεται ο ψάλτης εκ του στασιδίου του, ίνα προσέλθη εις την θείαν Κοινωνίαν. Όπως εξάλλου δίδει πολύ κακήν εντύπωσιν εις τον θρησκεύοντα λαόν ο αδιάφορος προς τα θεία μυστήρια και ξένος προς αυτά ιεροψάλτης.
2. Ωσαύτως ρητή διάταξις του 15ου Αποστολικού Κανόνος κάμνει λόγον περί των μετακινήσεων από πόλεως εις πόλιν καί από επαρχίας είς επαρχίαν (κατά πρώτον βεβαίως λόγων τών Πρεσβυτέρων καί Διακόνων, έν συνεχεία όμως και «ό λ ω ς τ ο υ κ α τ α λ ό γ ο υ τ ώ ν κ λ η ρ ι κ ώ ν», οπότε περιλαμβάνονται αφεύκτως και οι ψάλται). Είς ουδένα επιτρέπει ο κανών, ίνα «μεταστάς διατρίβη εν άλλη (επαρχία) παρά γνώμην του ιδίου Επισκόπου αυτού επανελθείν, ούχ υπήκουσεν». Είναι σαφές ότι, κατά την κανονικήν ταύτην διάταξιν, καί ο ψάλτης, ώς κληρικός, υπάγεται εις τον οικείον Επίσκοπον, είς τήν αρμοδιότητα τού οποίου υπόκειται νά επιτρέψει ή μή τήν μετάθεσιν ψάλτου είς άλλην Επαρχίαν. Ο δέ ακολουθών 16ος αποστολικός Κανών απαγορεύει είς τόν Επίσκοπον εταίρας Επαρχίας «ίνα δέξηται αυτούς ώς Κληρικούς», τούς άνευ αδείας τού οικείου Επισκόπου αποχωρήσαντας εκ τής Επαρχείας αυτού. Ρητώς δέ αναφέρεται ότι κατωχυρώνεται τοιουτοτρόπως η τάξις και η πειθαρχία εν τη Εκκλησία, αποδοκιμάζεται δε «ως διδάσκαλος αταξίας» ο τά αντίθετα επιτρέπων και ανεχόμενος υπεύθυνος εκκλησιαστικός λειτουργός.
Σκοπός τής υπομνήσεως τής κανονικής ταύτης διατάξεως είναι ουχί η δέσμευσις βεβαίως των επιθυμούντων μετάθεσιν τινά, είτε εντός της ιδίας επαρχίας είτε και εκτός αυτής, αλλ' η αποφυγή των αυθαιρεσιών εκείνων και μονομερών αποφάσεων ψαλτών τινών, οίτινες εγκαταλείπουσιν αυτοβούλως και τελεσιγραφικώς τάς θέσεις των, ίνα μεταπηδήσωσιν είς άλλας, χωρίς να προηγηθή η υπό του οικείου Επισκόπου ρύθμισης τού ζητήματος, διά τής οποίας θά αποφεύγετο οιαδήποτε ανωμαλία είς τήν λειτουργίαν των ιερών Ναών καί θά ετηρήτο ή επιβεβλημένη εκκλησιαστική ευταξία και δεοντολογία.
3. Καιρός ήδη νά γίνη λόγος καί περί τών υπό τών ιερών Κανόνων οριζομένων δικαιωμάτων των Ιεροψαλτών.
Συναφής διάταξις υπάρχει είς τον 4ον Αποστολικόν Κανόνα. Δι' αυτής καθορίζεται ότι τά προσφερόμενα υπό των πιστών «δ ή λ ο ν» (είναι αυτονόητον) ώς ο Επίσκοπος και οί Πρεσβύτεροι επιμερίσουσι τοίς Διακόνοις και τοις λοιποίς Κληρικοίς». Η ρητή αύτη μνεία τού «επιμερισμού», τ.ε. τής διανομής είς πάντας τούς έν τώ Ναώ υπηρετούντας τών προσφορών τών πιστών (ούτως ειπείν, των «τυχηρών»), είναι άξιον προσοχής ότι ειδικεύεται έτι περισσότερον είς τας λεγομένας «Διαταγάς των Αποστόλων» βιβλ. Β' κεφ. 28), ένθα, προκειμένου περί τών ψαλτών, αφ' ενός μέν αναφέρονται ούτοι ώς δικαιούχοι επί λέξει: «ω σ α ύ τ ω ς κ α ι ψ α λ τ ω δ ό ς», αφ' ετέρου δέ καθορίζεται καί τό δί αυτούς αναλογούν ποσοστόν τής διανομής, τιθεμένης ώς αρχής ίνα οί έσω τού Βήματος Κληρικοί λαμβάνωσιν έκαστος διπλάσιον μερίδιον τών έξω τού Βήματος τοιούτων.
Τέλος, ο 59ος Αποστολικός Κανών λαμβάνει πρόνοιαν διά τάς περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης τών Κληρικών έν γένει (ανωτέρων και κατωτέρων) και αξιοί στοργήν πρός τους κατωτέρους υπό τών ανωτέρων. «Εί τίς Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος τινός τών Κληρικών ενδεούς όντως, μή επιχορηγοί τα δέοντα κρίνεται αυστηρώς διά τήν αστοργίαν ταύτην, με τον βαρύτατον χαρακτηρισμόν: ως φονεύσας τον αδελφόν αυτού».
Τοιουτοτρόπως συνάπτοντες οί ιεροί Κανόνες πάντας τούς έν τώ Ναώ υπηρετούντας διά του ιερού δεσμού τής αγάπης (έν συνδυασμώ μετά τής οφειλομένης πειθαρχίας και σεβασμού, ώς προείπομεν επιθέτουσιν αρίστην κορωνίδαν, την υψίστην τών αρετών, την θεοδίδακτον αγάπην, είς την κλίμακαν τών ηθικών υποχρεώσεων καί καθηκόντων, τών βαρυνόντων τούς διακονούντας έν οιωδήποτε βαθμώ, τον Άγιον τών Αγίων εν τώ Αγίω Ναώ.

Ανασυστάθηκε η νέα επιτροπή ακροάσεων ιεροψαλτών της Αρχιεπισκοπής

Με εντολή του Μακαριωτάτου ανασυστάθηκε η νέα επιτροπή ακροάσεων ιεροψαλτών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σύμφωνα με το νόμο που ψηφίστηκε στην Ιερά Σύνοδο το 2006 και έχει δημοσιευτεί στο ΦΕΚ. Η επιτροπή εξετάζει τα τυπικά προσόντα των υποψηφίων ιεροψαλτών της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών που προορίζονται για την πλήρωση των αναλογίων των Ι. Ναών της.

Οι ενδιαφερόμενοι Ι. Ναοί προκειμένου να προσλάβουν ιεροψάλτη για την κάλυψη κενής θέσεως καλούνται να προκηρύξουν την συγκεκριμένη θέση, δημοσιεύοντας σε τοπική εφημερίδα, αλλά και ανακοινώνοντας στο σύλλογο ιεροψαλτών την προκήρυξη.
Οι υποψήφιοι καλούνται να καταθέσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά τα οποία ο Ι. Ναός τα προσκομίζει στην Ι. Αρχιεπισκοπή, η οποία και θα εξετάσει τους υποψηφίους. Σύμφωνα με το νέο νόμο στην ακρόαση παρίσταται και ο προϊστάμενος του Ι. Ναού στον οποίο πρόκειται να προσληφθεί ο υποψήφιος.
Τα μέλη της νέας επιτροπής είναι:
Πρόεδρος: Πανοσ. Αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Νάκος, θεολόγος – μουσικός
Μέλη: Θεολόγος Ερσωτέλος, Πρόεδρος Συλλόγου Ιεροψαλτών Αττικής «Ρωμανός ο Μελωδός» και «Ιωάννης ο Δαμασκηνός», Απόστολος Παπαδόπουλος, Πρωτοψάλτης Καθεδρικού Ι. Ναού Αθηνών - καθηγητής μουσικής, Λυκούργος Αγγελόπουλος, Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως - καθηγητής Ωδείου Αθηνών (Γραμματεύς: Ιερολογιώτατος Διάκονος π. Νεόφυτος Δοντάς).

(Πηγή: Romfea.gr)

Έντονη δυσφορία στον Ιεροψαλτικό κόσμο

(Συντάχθηκε απο τον Αιμίλιο Πολυγένη)

Την έντονη δυσφορία του Ιεροψαλτικού κόσμου έχουν προκαλέσει ενέργειες Εκκλησιαστικών Συμβουλίων κεντρικών Ενοριών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών να προβαίνουν στην κάλυψη κενών Ιεροψαλτικών Θέσεων , άνευ της τηρήσεως της προβλεπομένης διαδικασίας του ψηφισθέντος υπό της Ιεράς Συνόδου κανονισμού "περί των Ιεροψαλτών και της καταστάσεως αυτών" ( προκήρυξης Θέσεως και δημοσίευση αυτής σε 2 τουλάχιστον Εφημερίδες).

Μετά και από την κυκλοφορία της Εγκυκλίου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής σύμφωνα με την οποία έγινε ανασύσταση της επιτροπής ακροάσεως Ιεροψαλτών, που κυκλοφόρησε την περασμένη Δευτέρα.
Εύλογο προβάλλεται το ερώτημα των Ιεροψαλτών, πως είναι δυνατόν να απαιτείται από τους Ιεροψάλτες η εξέτασις τους από την επιτροπή ακροάσεως για να είναι νόμιμος ο διορισμός τους, όταν τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια δεν έχουν τηρήσει την προβλεπομένη διαδικασία για τον διορισμό τους.
Σύμφωνα με πληροφορίες της «Romfea.gr» αναμένεται εντός των ημερών, η έντονη διαμαρτυρία των αρμοδίων οργάνων του ιεροψαλτικού κόσμου.
Σε επικοινωνία που είχε η Romfea.gr με τον πρόεδρο της επιτροπής Αρχιμ. Ειρηναίο Νάκο, μας ενημέρωσε πως "η Επιτροπή Ακροάσεως Ιεροψαλτών δύναται να εξετάζει τις περιπτώσεις που δέν ακολουθείται ο κανονισμός των ιεροψαλτών σε Ιερούς Ναους της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, αφού όμως έχει προηγηθεί έγγραφη καταγγελία".

(Πηγή: Romfea.gr)

Υβριστικά πανό κατά της Ελλάδας ανάρτησαν Αλβανοί στα Τίρανα!


Με τις προκλήσεις των Αλβανών προς την Ελλάδα να πληθαίνουν συνεχώς και ειδικότερα προς τους ομογενείς της Βορείου Ηπείρου, Αλβανοί φοιτητές πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την Πρεσβεία της Ελλάδας στα Τίρανα και ανάρτησαν υβριστικά πανό για την χώρα μας.

Πρόκειται για ακόμη μια υποκινούμενη εθνικιστική κίνηση που έρχεται να δυναμιτίσει το άσχημο κλίμα που επικρατεί στην Αλβανία, μετά τις δηλώσεις του Θεόδωρου Οικονόμου (πρώην Προξένου της Κορυτσάς) ότι θα πρέπει στην επικείμενη απογραφή στην Αλβανία, οι Βορειοηπειρώτες να δηλώσουν, ότι είναι Έλληνες στην απογραφή που θα γίνει στην γείτονα χώρα.
Σχετικά με την απογραφή που αποτελεί ένα σημαντικό τεστ της Αλβανίας για την πορεία της προς την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει οριστεί καν ημερομηνία!
Κάποιος - κάποιοι πρέπει να σταματήσουν συνεχώς να δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα γιατί υπάρχουν φόβοι για κλιμάκωση της βίας που υπάρχει τα τελευταία χρόνια εναντίον των Ελλήνων της Αλβανίας και σαφώς μηδενίζει τις προσπάθειες για μια μελλοντική ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε.

Πηγή: epirus.tv

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Πορευθέντες, επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι...


Αποτελεί ιστορικά δικαιωμένη άποψη το γεγονός ότι μια μεγάλη κοινωνική και οικονομική κρίση είναι σχεδόν πάντα πρόξενος μεγάλων δεινών για την κοινωνία και τους πολίτες.

Μια ψύχραιμη θεώρηση όμως θα συμπληρώσει την άποψη αυτή με μια εξίσου ισχυρή παραδοχή, ότι, δηλαδή, η ίδια η κρίση γίνεται και ο καταλύτης που προκαλεί τη δημιουργία νέων θετικών προοπτικών, την κυοφορία μεγάλων ευκαιριών και την επανάκαμψη σε τροχιά ανάπτυξης και προόδου. Αυτή η προσέγγιση, άλλωστε, κυριαρχεί και στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη μας. Η "κρίση" της σταυρικής θυσίας καθίσταται ο καταλύτης της Αναστάσεως και, ως εκ τούτου, της σωτηρίας των ψυχών μας.
Μια μεγάλη κρίση σκιάζει τον καθαρό, γαλανό και αισιόδοξο ουρανό της πατρίδας μας, τους τελευταίους μήνες. Κρίση οικονομική. Κρίση θεσμών. Κρίση νομιμοποίησης. Κρίση του πολιτικού. Κρίση της πολιτικής. Κρίση της μεταπολίτευσης. Κρίση του κράτους πρόνοιας. Κρίση της παιδείας. Κρίση της εργασίας. Ευρωπαϊκή κρίση. Κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος. Κρίση των κομματικών μηχανισμών. Κρίση των θεωρητικών παραδειγμάτων.

Το σύνολο των εκφάνσεων της καθημερινής ζωής, της οικονομικής, της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής βρίσκεται ανοιχτά, ρητά, και αναπόδραστα σε κρίση.
Αυτό που διαφοροποιεί τη σημερινή κρίση σε σχέση με άλλες, παλαιότερες κρίσεις είναι η διάχυσή της, σε κάθε εφικτό πεδίο της πραγματικότητας (ακόμα και στη σεξουαλική λίμπιντο!), η μετακύλισή της από το ένα πεδίο στο άλλο, έτσι ώστε το σύνολο "πραγματικότητα" να καταστεί ταυτόσημο με το σύνολο "κρίση".
Και γίνεται πιο ζοφερή γιατί λείπει κάθε πιθανός μετασχηματιστικός μηχανισμός, ο οποίος θα μπορούσε, όπως άλλοτε, να κάνει την "κρίση" "δυνατότητα", ικανή να εγκυμονήσει κάτι.
Χωρίς μετασχηματιστικούς μηχανισμούς, η κρίση δεν εγκυμονεί τίποτε. Αναδιπλασιάζεται σαν καρκινογόνο κύτταρο πάνω σε ένα σώμα το οποίο τείνει να γίνει συνολικά παθολογικό, στερώντας του τη δυνατότητα να βρει στην παθολογία μια νέα υγεία, που σημαίνει, μια νέα κατάσταση ισορροπίας των λειτουργιών του.
Η "κρίση" λοιπόν βρίσκεται σε κρίση. Η ιδέα της "κρίσης" ως προαγγέλου του τέλους ενός πράγματος, μιας κατάστασης, ή μιας εποχής, και της δημιουργίας ενός άλλου βρίσκεται σε κρίση.
Κοινώς τα πράγματα "έχουν βαλτώσει".
Χρονιές μπαίνουν και βγαίνουν, και το μόνο που έρχεται να διακόψει την καθηλωτική τους ομοιογένεια είναι σύντομες, πρόσκαιρες αναταράξεις που κάποιος μπαίνει στον πειρασμό να θεωρήσει μάλλον μετασεισμικές δονήσεις παρά προαγγέλους ενός μεγάλου, τελικού σεισμού.
Η κρίση που θα αλλάξει όλα όσα γνωρίζαμε για την ζωή μας ως πολίτες, παραγωγοί και καταναλωτές, βρίσκεται σε εξέλιξη. Θα κρατήσει πολλά χρόνια. Δεν θα επιλυθεί παρά μετά από μακροχρόνιες διαπάλες με αβέβαια αυτή τη στιγμή αποτελέσματα. Ο κόσμος που θα αφήσουμε στα παιδιά μας (αν κάνουμε) μπορεί να είναι απίστευτα χειρότερος από αυτόν που ζήσαμε. Ή αρκετά καλύτερος -πιο δίκαιος, λιγότερο κενόδοξος, περισσότερο ελεύθερος σε ό,τι αφορά ουσιαστικές ελευθερίες. Το αποτέλεσμα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εμάς - το πόσο γρήγορα θα συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει και ποια είναι η θέση μας για αυτό, το κατά πόσο θα καταφέρουμε να συνασπίσουμε τη σκέψη μας και τη θέλησή μας με αυτή των άλλων, το κατά πόσο θα βρούμε τρόπους αντίστασης που να υπερβαίνουν τις αναγκαιότητες της απλής άμυνας χαρακωμάτων....


.......... Εν πάσει περιπτώσει, προσωπικά θεωρώ ιδιαίτερα επίκαιρη και σχετική με την κρίση, την ευαγγελική περικοπή των 10 λεπρών. "...O Ιησούς έμπαινε σε κάποιο χωριό και τον συνάντησαν δέκα λεπροί άνθρωποι, που εξαιτίας της αρρώστιας τους στάθηκαν μακριά! Του φώναξαν λοιπόν, λέγοντας: Δάσκαλε Ιησού, λυπήσου μας! Και όταν τους είδε ο Ιησούς, τους είπε: "πορευθέντες, επιδείξατε εαυτούς τοις ιερεύσι..." Δηλαδή, πηγαίνετε να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς. Και πηγαίνοντας προς τους ιερείς, καθαρίστηκαν..."
Τρία σύντομα συμπεράσματα:
  1. Ο Ιησούς μπορούσε, προφανώς, να θεραπεύσει τους λεπρούς επιτόπου. Όμως προτίμησε  να τους εξωθήσει στην επαφή με τους ιερείς, με την εκκλησία.
  2. Οι λεπροί της περικοπής είναι οι κάθε εποχής αμαρτωλοί, οι άνθρωποι που έχουν πάρει τη ζωή τους λάθος. Στην εποχή μας βέβαια λεπροί δεν πολυκυκλοφορούν αλλά τη θέση τους καταλαμβάνουμε όλοι, όσοι θεοποίησαμε το κέρδος, όσοι λατρέψαμε την παγκοσμιοποίηση και τον μονεταρισμό, όσοι είδαμε τις κοινωνίες σαν ταμπλό με αριθμούς που τροποποιούνται ανά δευτερόλεπτο και όχι σαν σύνολο ψυχών. 
  3. Αφού τα κατεστημένα φιλοσοφικά και πολιτικά συστήματα αδυνατούν να δώσουν λύση, αν μας φέρει ο δρόμος σε κάποιο παλιό και ταπεινό ξωκκλήσι, ας σπρώξουμε την κολλημένη από την πολυκαιρία αμπάρα και, ανάβοντας ένα κεράκι, ας ψάξουμε για τις λύσεις μέσα μας και όχι γύρω μας. Και όσοι ψάλλουμε, ένα Κύριε ελέησον παραπάνω δε βλάπτει...

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Ο Εν Αθήναις Σύλλογος Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως τίμησε τον Άρχ. Πρωτοψάλτη της Μ.τ.Χ.Ε. Λεωνίδα Αστέρη

του Κωνσταντίνου Πολίτη


Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και επιτυχία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 10η Ιανουαρίου 2011, ιδιαίτερη εκδήλωση προς τιμήν του εκλεκτού Κωνσταντινουπολίτη, διεθνούς φήμης μουσικού, αλλά και καλλικέλαδου μύστη της Κουκκουζελείου Τέχνης, Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Μ.τ.Χ.Ε, μουσικολογιωτάτου κυρ ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΣΤΕΡΗ, ο οποίος έχει, συν Θεώ, συμπληρώσει αισίως μια 25ετία "ευκλεούς και ευόρκου Πρωτοψαλτείας" (όπως εύστοχα και στοχαστικά, αναγραφόταν στην Αναγγελία των διοργανωτών)  στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης.

Η μεγαλοπρεπής αίθουσα της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας που βρίσκεται στην οδό Πανεπιστημίου 22, στην Αθήνα, η οποία φιλοξένησε το γεγονός, γέμισε ασφυκτικά από πλήθος επώνυμων Αθηναίων Πρωτοψαλτών που συνέρευσαν προκειμένου να τιμήσουν και αυτοί τον κορυφαίο του χώρου, τον πρώτο Πρωτοψάλτη της Ορθοδοξίας και να σφίξουν το χέρι του, αφού σπανίως επισκέπτεται την Αθήνα.  

Το Διοικητικό Συμβούλιο του εν Αθήναις Συλλόγου Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως, που διοργάνωσε άριστα την εκδήλωση προσέφερε μια μοναδική ευκαιρία στα μέλη, τους φίλους του αλλά και το φιλόμουσο κοινό να παρακολουθήσει μια εκτενή αναφορά στη ζωή και το έργο του τιμωμένου, που συνοδευόταν από πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό, αλλά και να απολαύσει μια, μικρής διάρκειας, συναυλία Βυζαντινής Μουσικής από την Χορωδία του Συλλόγου που έψαλλε προς τιμήν του Λεωνίδα Αστέρη μαθήματα προσωπικής του επιλογής.

Τόσο η τιμητική εκδήλωση όσο και το σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα, Τρίτη 11 Ιανουαριου, αν και λίγο πρόχειρο, στον Καθεδρικό ιερό ναό των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στη Γλυφάδα, αποτέλεσαν μια φωτεινή εξαίρεση στο μουντό και άδειο από καλές πρωτοβουλίες, ιεροψαλτικό περιβάλλον της Αθήνας.
Όσον αφορά την ουσία της εκδήλωσης, οι παρεπιδημουντες την "ψαλτική Ιερουσαλήμ" είχαμε την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε μέσα μας, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, το γεγονός ότι στην μουσική δεν υπάρχουν φραγμοί. Μπορεί να είναι κανείς ένας καλός τενόρος και ένας καλός ψάλτης ταυτόχρονα, αρκεί να έχει την γνώση και την κρίση ώστε να μην μπερδεύει τους χώρους και τους ρόλους κάθε φορά. Η φωνητική καλλιέργια και η σωστή τοποθετηση της φωνης δεν αποτελούν "ύβριν" και δεν σηματοδοτούν εκτροπή από το δρόμο της παράδοσης και της αυθεντικότητας.

Η επιτηδευμένη... κακοφωνία μέρους του κλήρου αλλά και αρκετών "ζηλωτών" συναδέλφων προς χάριν της  "ταπεινώσεως" δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα εκδήλωση τεμπελιάς και έλλειψης σεβασμού προς την ψαλτική τέχνη και την αποστολή της. Το ζήτημα, βέβαια, της εξεύρεσης του κατάλληλου δασκάλου φωνητικής και ορθοφωνίας παραμένει μάλλον άλυτο αφού είναι εξαιρετικά εύκολο και πολύ επικίνδυνο, στην προσπάθειά του κάποιος να βελτιωθεί φωνητικά να ξεχάσει και αυτά, τα λίγα, που ήξερε.

Εξαιρετική στιγμή (!) ήταν η αποστροφή του λόγου του Άρχοντα για τα υπερβολικά glissandi (τρόπος χειρισμού έγχορδων οργάνων ομαλός και λείος, που συνίσταται στη σταδιακά αργή μετατόπιση του δάχτυλου στη χορδή, από μια νότα σε μια διαδοχική της, με σκοπό την αξιοποίηση του εκφραστικού τονισμού) που κάνουν οι ψάλτες, ιδίως στα απηχήματα, ξεχνώντας ότι απευθυνόταν και σε πατριώτες του που αρέσκονται ιδιαίτερα στο τέχνασμα αυτό...  Κάποιες άλλες απόψεις του περί κάθετης αντίθεσής του στο συνεπτυγμένο ρυθμό, της επάρκειας των παλαιών θεωρητικών ή και του πότε πρέπει να λέμε "Εις πολλά έτη Δέσποτα" ίσως επιδέχονται αμφισβήτησης αλλά, σίγουρα, δεν θα είναι η κυρίαρχη ανάμνησή μας από την σύντομη επίσκεψή του στην Αθήνα. 

Με ιδιαίτερη χαρά τον είδα να αποδέχεται την πρότρασή μου, στο σεμινάριο της Τρίτης, για την ανάγκη να συγκληθεί -επιτέλους- μια νέα Πατριαρχική Επιτροπή για την ψαλτική τέχνη που τόσο άδικα ταλανίζεται από θεωρητικούς μετεωρισμούς, συνδικαλιστικούς ερασιτεχνισμούς και χιλιά άλλα κακά...

Αλλά μάλλον δεν θα γίνει τίποτα πάλι...   





7.12. Η ΟΜ.Σ.Ι.Ε. εορτάζει την "ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΟΥ"

      Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάστηκε την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου, η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΟΥ, από την Ομοσπονδ...