Επιστολή διαμαρτυρίας του Σεβ. Μητρ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑ για τη σειρά 1821 του ΣΚΑΪ

† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΚΟΣΜΑΣ

Αρ. Πρωτ. 40

Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου τή 8ῃ Μαρτίου 2011

Προς τον Τηλεοπτικόν Σταθμόν Σκάι

Εθν. Μακαρίου και Φαληρέως 2

Εις Νέο Φάληρο.

Κύριε Διευθυντά,

Την Τρίτη 01-03-2011 προεβλήθη από τον Τηλεοπτικό Σταθμό «ΣΚΑΪ» ένα επεισόδιο της σειράς «1821» το οποίο ανεφέρετο μεταξύ άλλων και στην Έξοδο του Μεσολογγίου.

Ως επίσκοπος της Ιεράς και ηρωϊκής Πόλεως του Μεσολογγίου και της ιστορικής Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, εκτός από πολλές απορίες για την ιστορική γνησιότητα γεγονότων και λεχθέντων κατά την παρουσίασι του επεισοδίου, εκφράζω την λύπη μου και την έντονη διαμαρτυρία μου διότι απεσιωπήθη πλήρως η προσφορά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας όπως και η προσφορά και η θυσία του ορθοδόξου ιερού κλήρου με επικεφαλής τον Επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ.

Ζούμε στο Μεσολόγγι, πατάμε το ίδιο χώμα που εκείνοι έβαψαν με το μαρτυρικό τους αίμα, βλέπουμε τις ντάπιες στις οποίες έστεκαν όρθιοι, αλύγιστοι, γενναίοι και εμψύχωναν τους μαρτυρικούς αγωνιστές της Εξόδου.

Υπάρχουν οι Ιεροί Ναοί στους οποίους συγκέντρωναν τους υπερασπιστές του Μεσολογγίου, διασώζονται ο Τίμιος Σταυρός με τον οποίο ευλογούσε ο Ρωγών Ιωσήφ τους εξοδίτες και τα άγια Ποτήρια με τα οποία τους κοινωνούσε.

Ο Ιωσήφ, Επίσκοπος Ρωγών και Κοζύλης, ήταν η ψυχή του Αγώνος. Λειτουργούσε, εξομολογούσε και μετέδιδε τα Άχραντα Μυστήρια στους Ελεύθερους Πολιορκημένους μαζί με τους αγωνιστές κληρικούς και συμμάρτυρές του. Αυτός κατέστρωσε το αναλυτικό σχέδιο της Εξόδου, όπως μαρτυρεί ο αυτόπτης μάρτυς Νικόλαος Κασομούλης.

Ο επίσκοπος Ιωσήφ ανατινάχθηκε ηρωικά στον Ανεμόμυλο κατά την είσοδο των Τουρκοαιγυπτίων. Οι εισβολείς τον βρήκαν ημιθανή μετά την έκρηξη και τον θανάτωσαν με μαρτυρικό τρόπο.

Ελάτε να δείτε τον τόπο του μαρτυρίου του, αλλά και τον τόπο της θυσίας του μεγάλου εθνομάρτυρος του Μεσολογγίου Χρήστου Καψάλη. Τέτοιες μορφές και τόσο μεγάλη θυσία, θα έπρεπε να προβάλλονται στην εποχή μας κατά την οποία ηθελημένα η αθέλητα, στερούμε τους νέους μας από αληθινά πρότυπα, αξίες και ιδανικά. Γιατί άραγε οι υπεύθυνοι του ΣΚΑΪ και μάλιστα πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι δεν βρήκαν ούτε μία λέξη να πουν για τις μαρτυρικές μορφές του Ρωγών Ιωσήφ και των άλλων κληρικών;

Η ηρωική αντίσταση των Ελευθέρων Πολιορκημένων και η Έξοδος του Μεσολογγίου ήταν αποτέλεσμα του ελληνορθοδόξου ήθους το οποίο καλλιέργησαν κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας ο μεγάλος μας συντοπίτης Ισαπόστολος, Εθναπόστολος και Ιερομάρτυς Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και όλοι οι κληρικοί και μοναχοί του δούλου Γένους μας. Δόξα τω Θεώ. Μιλάνε για την αλήθεια αυτή εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Πατρίδος.

Ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, στο δοκίμιο το οποίο συνοδεύει το ποιήμά του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», γράφει εμπνεόμενος από το Μεσολόγγι ότι τα δύο μεγάλα ιδανικά για κάθε άνθρωπο είναι η Πίστη στον Χριστό και η Πατρίδα.
Αυτά χρειάζεται ο λαός μας για να ορθοποδήσει σε περίοδο πνευματικής κρίσεως, πάντα και σήμερα.
Κύριε Διευθυντά,
Η άρνηση της πίστεως στον Σωτήρα Χριστό, η άρνηση της Ορθοδόξου Πίστεως και της Εκκλησίας μας, η περιφρόνηση των ιδανικών και των αξιών, η διαστρέβλωση της γνησίας Ιστορίας και της γνησίας φιλοπατρίας, βλέπουμε που μας οδηγεί.
Ας μην εθελοτυφλούν μερικοί…
Ας αφήσουν το ηρωικό Μεσολόγγι να ζη την γάργαρη Ιστορία του, να κρατάει ανόθευτη την ορθόδοξη και την εθνική του Παράδοση, να διδάσκει και να μεταλαμπαδεύει τα γεγονότα της Εξόδου, όπως ακριβώς έγιναν, στους νέους βλαστούς μας, να ευγνωμονεί τον ελευθερωτή Κύριο και Θεό μας και να δέχεται την Χάρι Του.
Σας ευχαριστώ πολύ, Διατελών,
Μετ εὐχῶν
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Το περιττό προσκυνοχάρτι

(Το παρακάτω κείμενο το εντόπισα από ανάρτησή του στο "Ψαλτολόγιον" από τον κ. Μιχάλη Μαμάη, ο οποίος το προλογίζει ως εξής:
"Το παρακάτω κείμενο, Γενικά, δεν έχει τίποτα περί ψαλτικής. Για αυτό το βάζω εδώ. Επειδή όμως πολλά μέλη του φόρουμ είναι μπαμπάδες (ή μαμάδες) και κάποιοι από αυτούς, ενδεχομένως να εμπιστεύονται τη παιδεία που παρέχει το κράτος (ελπίζω κανένας), παραθέτω το παρακάτω κείμενο. Συγχωρέστε με που δεν έχει καμμία σχέση με τη θεματολογία του φόρουμ.


ΥΓ. Εύχομαι να μας βγει σε όλους καλό το Τριάααααδι (ή σε άλλους όπως σε εμένα το επικαλέεεεεεσομαι αλληλούια) την ημέρα του Ευαγγελισμού."

«Κάλλιον να μην υπάρχει Έλλην εις τον κόσμον, παρά να ατιμάζει το κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν, υπάρχων ανδράποδον του αναισθήτου Τούρκου, ενώ επλάσθη από τον Θεόν ελεύθερος»

Γ΄ Εθνοσυνέλευσις, Τροιζήνα, 5 Μαΐου 1827

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Μ’ αυτήν την αγέρωχη φράση «επικήρυξε» ο Κολοκοτρώνης τους κιοτήδες που υπέγραφαν προσκυνοχάρτια, δηλώσεις υποταγής στον Ιμπραήμ πασά. Μεταξύ αυτών των προδοτών και ο γνωστός Νενέκος Δημήτριος, τον οποίο, κατόπιν προτροπής του Γέρου του Μοριά, σκότωσε ο αγωνιστής Σαγιάς. Τώρα, με την εν χορδαίς και τυμπάνοις, εκστρατεία του Ερντογάν «πασά», υπογράφτηκαν 21 «προσκυνοχάρτια», «μνημόνια κατανόησης», όπως ευφημιστικώς ονομάστηκαν. Μεταξύ αυτών και η συμφωνία της ημέτερης διαβιουπουργού και της αντίστοιχης Τουρκάλας, με σκοπό την «απάλυνση» των σχολικών βιβλίων, ώστε να εξοβελιστούν γεγονότα που διχάζουν τους δυο προαιωνίως φίλους λαούς. Δηλαδή, η ιστορία να μη λέγει τ’ αληθή (η λέξη σημαίνει αυτά που δεν καταπίνει η λήθη), αλλά τα ευχάριστα. Για παράδειγμα, όπως φαντάζομαι τις ιστορικές θωπείες και «πλαστικές επεμβάσεις» στα βιβλία ιστορίας, η σφαγή στη Χίο, τα ανήκουστα εγκλήματα που ερήμωσαν το ανθηρό νησί, θα μετονομαστούν σε «παράπλευρες απώλειες» ή «προληπτικές επιχειρήσεις» του τουρκικού στόλου. Η Έξοδος του Μεσολογγίου, δεν ήταν παρά ένας «συνωστισμός» των ηρωικών λειψάνων στις πύλες της ιερής πόλης. Και βέβαια δεν υπήρξε καμμιά Γενοκτονία, αυτή είναι εφεύρημα εθνικιστών, κυρίως ποντιακής καταγωγής, που έδωσαν βάση στις «μωρολογίες» των παππούδων τους. Και αφού εφαρμοστούν οι υποδείξεις που περιέχουν τα «μνημόνια – προσκυνοχάρτια», θα επιτύχει η Τουρκιά τον σημαντικότερο στόχο της: την Γενοκτονία της μνήμης…ύστερα έπονται οι αποβάσεις, εφ’ όσον κανείς δεν θα θυμάται για ποιο λόγο να υπερασπιστεί και να θυσιαστεί για κάτι κατσάβραχα του Αιγαίου.

Υπάρχει, όμως, ένα θέμα εδώ. Παρέλειψε η διαβιουπουργός, πρώην εθνικής, Παιδείας, να πληροφορήσει την «απέναντι», ότι ήδη στα σχολικά μας βιβλία εφαρμόζουμε το δόγμα της ελληνοτουρκικής φιλίας τους. Προς τι τα τυμπανοκρουστικώς αναγγελθέντα μνημόνια, όταν τα βιβλία που κρατούν στα χέρια οι μαθητές μας, είναι «ξεθωριασμένα», λογοκριμένα από δυσάρεστες για τους φίλους μας αναφορές; Τα προσκυνοχάρτια απλώς επισημοποίησαν ένα τετελεσμένο γεγονός. Παραδείγματα για του λόγου το αληθές. «Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Α΄ και Β΄ Δημοτικού», σελ. 28. Κείμενο με τίτλο «Ο αγωνιστής με την πένα». Αφιέρωμα στην Επανάσταση του ’21. Στις δυόμισι σελίδες που καταλαμβάνει το κείμενο, ο μικρός μαθητής διαβάζει για ήρωες, για λευτεριά, για τον Σολωμό, ένα πράγμα όμως δεν αντικρίζει γραμμένο: Ότι επαναστατήσαμε κατά των Τούρκων. Σε ποιους είμαστε σκλαβωμένοι, ποιους πολέμησε ο Ανδρούτσος ή ο Μπότσαρης αυτό αποσιωπάται. Ο μαθητής μπορεί να υποθέσει ότι ήταν Ινδιάνοι

Βιβλίο γλώσσας Στ΄ Δημοτικού. Σελίδα 105. Περιέχεται ο περίφημος λόγος του Κολοκοτρώνη στους μαθητές των Αθηνών, το 1838. Λέει ο ήρωας: «Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι». Και συνεχίζει το βιβλίο: «Οι έμποροι και οι προκομμένοι…» κλπ. Μετά όμως την λέξη «Μουσουλμάνοι» ο στρατηγός αναφέρει κάποια άλλα πράγματα, τα οποία προφανώς (λογο)κρίθηκαν ως εθνικιστικά, απάδοντα στο πνεύμα των μνημονίων. Διαβάζω από τον Τερτσέτη το οχληρό απόσπασμα: «Και έκαμαν ότι ημπορούσαν διά να αλλάξη ο λαός την πίστην του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον Σταυρόν του έκαμε». Έτσι φτάσαμε στην ρεπούσειο σύλληψη περί «θαυμαστής τάξης» την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Έτερο κείμενο Β΄ Γυμνασίου «Νεοελληνική Γλώσσα», τετράδιο Εργασιών, σελ. 35. με τίτλο «Αρχίζουμε πρόβες για την εθνική γιορτή». Το παραθέτω ολόκληρο. Μετά την ανάγνωσή του, ας σκεφτούμε όλοι μας, γιατί είναι περιττά τα «προσκυνοχάρτια» και γιατί οι μαθητές προτιμούν, κατά τις ημέρες των εθνικών επετείων, να τιμούν τους απελευθερωτές προγόνους μας, πίνοντας «φρεντοτσίνο» στις καφετέριες, παρά να παρακολουθούν την σχολική γιορτή.

«Τέλεια. Σήμερα στο μάθημα της μουσικής ήταν τέλεια. Γιατί από αύριο αρχίζουμε πρόβες για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα κάνουμε πρόβες με τη χορωδία, θα χάνουμε μαθήματα. Έχουμε μια κάπως μικρή χορωδία στο σχολείο, καμιά τριανταριά άτομα και έχει πλάκα. Το ρεπερτόριο θα ‘ναι το συνηθισμένο: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και δώσ’ του. Φέτος θα ‘χουμε και την Τζίνα με τ’ ακορντεόν και μελόντικες και ξυλόφωνα. Θαυμάσια. Από τώρα ονειρεύομαι τις ώρες μαθημάτων που θα χαθούν στις πρόβες. Και η καλλιτεχνικού, η Βαφειώτη, μας λέει ότι θέλει μια ομάδα να σχεδιάσει κάτι σκηνικά και κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες. Μέσα. Υπολογίζω κι άλλες χαμένες ώρες μαθημάτων. Σοβαρά σοβαρά, λέω στη Βαφειώτη, που είναι πολύ κλασική καλλιτεχνικού και ώρες ώρες μιλάει καθαρευουσιάνικα: - Είμαι στη διάθεσή σας, κυρία Βαφειώτη, έτοιμη να ταχθώ στην καλλιτεχνική δημιουργία. (μα που τα βρίσκω!!…) Σηκώνει τα φρύδια με ύφος σαν να λέει «Τώρα με δουλεύει η μικρή; Τι γίνεται;» και πετάει: - Καλά…ναι…βέβαια…να το συζητήσουμε…. -

Τι να συζητήσουμε κυρία; Θέλω πολύ να τ’ αναλάβω. Και νομίζω πως κι ο Οικονομίδης θέλει να βοηθήσει. Ορίστε, πάω να κάνω κατάσταση και στο Βασίλη, για να μη με βρίζει μετά ότι χάνω μόνο εγώ μαθήματα και δεν τον σκέφτομαι και τον αφήνω να υποφέρει και να σκάει στη βλαμμένη τάξη μας. Ευτυχώς πολλοί εθελοντές για το δημιουργικό μέρος της γιορτής δεν υπάρχουν και έτσι έχουμε πολλές πιθανότητες με το Βασίλη να είμαστε εμείς οι επίσημοι μπογιατζήδες της εθνικής γιορτής. Αλλά κάτι δεν προβλέψαμε. Μας παίρνει λοιπόν η Βαφειώτη στο διάλειμμα και μας πάει στο Γυμνασιάρχη, για να τον ρωτήσει αν μπορούμε να αναλάβουμε εμείς και τις αφίσες. - Και γιατί να μην μπορούμε; Γιατί να πει όχι; Αφού προσφερόμαστε. Εθελοντικά ερχόμαστε. Επιμένω. - Ναι, αλλά, απ’ όσο γνωρίζω, είστε ήδη μέλη της χορωδίας μας και δεν ξέρω αν θα ήτο φρόνιμο να χάσετε περαιτέρω διδακτικές ώρες, λαμβάνοντας μέρος και στην παρούσα δραστηριότητα, απάντησε η Βαφειώτη στ’ αρχαία. -

Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε την έγκριση του κυρίου Γυμνασιάρχου.

Ο κύριος Γυμνασιάρχης δίνει, ευτυχώς τη συγκατάθεσή του, ελλείψει άλλων εθελοντών, κι έτσι, να ‘μαστε οι «Εθνικοί Μπογιατζήδες». Για ένα μήνα και βάλε θα χάνουμε περίπου τέσσερις έως έξι ώρες τη βδομάδα. Βέβαια, δε μας χαρίζουν Φιλολογικά ή Μαθηματικά, αλλά μας παίρνουν απ’ τα Θρησκευτικά, τις Γυμναστικές και αυτά.

Η Καρακατσάνη, η μουσικού, είναι γεμάτη ενθουσιασμό και προσπαθεί να δέσει όλες τις φωνές και τα όργανα μαζί, ενώ βγάζει και δυο τρεις που θα κάνουν σόλο, έτσι, για να γίνει ακόμα πιο συγκινητική η ατμόσφαιρα. Και οι προετοιμασίες των αφισών προχωρούν. Είναι η Μάρθα με τον Πέτρο που βοηθούν στις ζωγραφικές».

Όταν τα μήλα είναι ξινά, φταίνε οι μηλιές και τέτοιες μηλιές άκαρπες κόπτονται και εις πυρ βάλλονται.

Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

(Αναρτήθηκε από το antibaro την Τετ, 19/05/2010 - 19:30)

 

Σκέψεις για παρόν και το μέλλον της ιεροψαλτικής τάξης

Του Γεωργίου Νοαύμ
Ιατρού, Προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος (ΟΜ.Σ.Ι.Ε.)

Πριν 30 και πλέον χρόνια η ψαλτική οικογένεια υποδεχόταν χαρμόσυνα τη σύσταση της ΟΜΣΙΕ και πίστεψε βαθιά ότι παρά την συνδικαλιστική της δομή, το δευτεροβάθμιο αυτό όργανο με την δράση του θα άλλαζε το status του Ψάλτη ως σημαντικού παράγοντα της εκκλησιαστικής μας ζωής, αλλά και την πορεία της τέχνης μας, στο καλλιτεχνικό στερέωμα.

Σήμερα παρά την όποια προσπάθεια των συναδέλφων που συγκροτούσαν τα εκάστοτε Δ. Σ των συλλόγων και της ΟΜΣΙΕ, η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «τραγική» και καθόλου τιμητική για την τάξη μας αλλά και για την μουσική μας.
Η απραξία και η συμπεριφορά ορισμένων συναδέλφων που συμμετείχαν κατά καιρούς στα ΔΣ τόσο της ΟΜΣΙΕ όσο και των συλλόγων, είναι οι αφορμές και όχι τα αίτια της αδιαφορίας και της αποχής των συναδέλφων από τη συλλογική δράση.
Τα αίτια θα πρέπει να τα αναζητήσουμε βαθύτερα στη δομή της εν γένει μουσικής μας παράδοσης, στο ιδεολογικό, φιλοσοφικό, θεολογικό περίβλημά της, στον ρόλο, στην αξία και στη σημασία της για τον σύγχρονο άνθρωπο. Στον σεβασμό και στην φροντίδα με την οποία τη περιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι κυρίως και, μετά οι φορείς, οι θεσμοί ή τα διάφορα συστημικά κέντρα.
Επαναπαυμένοι στην όποια αξία, τιμή, ασφάλεια και αμοιβή προσφέρει ο εκκλησιαστικός οργανισμός για τις, διαχειριστικού χαρακτήρα, προσφερόμενες υπηρεσίες στο Αναλόγιο, μένουμε απλοί παρατηρητές της έκπτωσης, του αποκλεισμού και της απαξίωσης της μουσικής μας , ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, νίπτοντας τας χείρας μας. Δημιουργούμε άλλοθι για την τάξη μας και ενόχους γενικώς και αορίστως. Ψάχνουμε το «φταίξιμο» κυρίως στους εκκλησιαστικούς παράγοντες για να επιρρίψουμε τις δικές μας ευθύνες .Όμως τα μεγάλα, τα κρίσιμα ερωτήματα και προβλήματα που αφορούν τη τάξη μας και τον μουσικό μας πολιτισμό αναζητούν την απάντηση και τη λύση μέσα από τη άνθιση αγωνιστών, που θα χαράξουν οραματική πορεία.
Όραμα. Λέξη που σήμερα στα άνυδρα χρόνια που προσβάλλεται η περηφάνια κάθε Έλληνα, φαντάζει ουτοπία. Όταν όμως συνδυάζεται και στηρίζεται σε θησαυρούς όπως η Ψαλτική οικογένεια, η Ελληνική Μουσική Παράδοση και η Ορθοδοξία τότε γίνεται στόχος εφικτός. Το μόνο που χρειάζεται είναι αγωνιστές “παραδείγματα”, μέσα στο δύσβατο και προδομένο κοινωνικό περιβάλλον.
Αγωνιστές, όπως ο Πρόεδρος του συλλόγου των Αθηνών, που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.
Παράδειγμα που με ανάγκασε να αναθεωρήσω την αρνητική στάση μου και να τιμηθώ με την προεδρία της ΟΜΣΙΕ και με την ανάληψη της μεγάλης ευθύνης.
Της μεγάλης ευθύνης της αναδιοργάνωσης των δομών μας, του ιδεολογικού, επιστημονικού και καλλιτεχνικού επαναπροσδιορισμού μας και του επανακαθορισμού της θέσης και της σχέσης μας με την Διοικούσα Εκκλησία, την ευρύτερη καλλιτεχνική οικογένεια και την κοινωνία γενικότερα.
Η θλιβερή εικόνα των συλλόγων σήμερα αντικατοπτρίζει ανάγλυφα τη διάθεση και τον προβληματισμό των ψαλτών, ενώ θέτει αμείλικτα ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις.
Γιατί άραγε ο Ψάλτης αποδομεί με την στάση του τα συλλογικά του όργανα;
Ίσως γιατί τα εκάστοτε ΔΣ ήσαν ανεπαρκή;
Τότε γιατί δεν τιμωρούνται τα πρόσωπα αλλά η δομή;
Δεν υπάρχουν δραστήριοι συνάδελφοι για τα ΔΣ;
Δεν ήταν σημαντικό επίτευγμα ο κανονισμός έστω με τις ατέλειές του;
Γιατί άραγε δεν εφαρμόζεται;
Γιατί η μη εφαρμογή δεν συστρατεύει την ψαλτική οικογένεια στην κατεύθυνση εφαρμογής του;
Έχει έννοια ο συνδικαλισμός στη τέχνη και δη στην Ψαλτική οικογένεια;
Μήπως λείπει από τα όργανά μας η παραγωγή πολιτισμού;
Είναι η Ψαλτική τέχνη πάρεργο για το 98% των Ψαλτών;
Τότε γιατί να ενδιαφέρει ο κανονισμός;
Είναι η Ψαλτική τέχνη καλλιτεχνία (Καλή τέχνη) και οι Ψάλτες Καλλιτέχνες;
Πόσοι εκ των συναδέλφων είναι επαρκείς καλλιτεχνικά;
Πόσοι εκ των συναδέλφων είναι μουσικοί με την ευρεία έννοια;
Αρκεί η υφιστάμενη εκπαίδευση για την απόκτηση πτυχίου ΒΜ;
Όποιος είναι πτυχιούχος ΒΜ είναι και κατάλληλος ψάλτης;
Ένας καλλiφωνότατος εμπειρικός συνάδελφος είναι Ψάλτης;
Ένας κακόφωνος πτυχιούχος ΒΜ δικαιούται θέση Ψάλτου;
Πρέπει ο Ψάλτης να έχει σπουδές στην υμνολογία;
Είναι ο Ψάλτης κατώτερος κληρικός;
Είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος για να θεολογεί Ψάλλοντας;
Πρέπει ο Ψάλτης να είναι υπάλληλος της Εκκλησίας;
Αμειβόμενος μουσικός της ενορίας;
Του Δήμου;
Η ανάλυση της συμπεριφοράς των συναδέλφων και της στάσης της διοικούσας Εκκλησίας έναντι των Ψαλτών και της ΒΜ, σε συνδυασμό με τη στάση των υπευθύνων θεσμών και φορέων της Ελληνικής Πολιτείας απέναντι στην εν γένει μουσική μας παράδοση, οδηγεί στο ερώτημα:
Σε μια κοινωνία που βομβαρδίζεται μέρα-νύχτα με το fast, το light, το lifestyle και τον μουσικό θόρυβο, έχουν θέση άλλες προτάσεις όπως π.χ. η δική μας παράδοση;
Και αν η απάντηση είναι ναι, τότε θα πρέπει να την υπηρετήσουμε, να την καλλιεργήσουμε και να την επικοινωνήσουμε με σύγχρονη ματιά. Ώστε να είναι θελκτική, παιδευτική και χρήσιμη για την κοινωνία και, άρα, όχημα επικοινωνίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του ευρέως κοινού. Αν όχι, τότε ας συνεχίσουμε όπως είμαστε, για να ολοκληρωθεί σε μερικές δεκαετίες η αποδόμησή της και τελικά η μετατροπή της σε μια λαμπρή μουσειακή ανάμνηση.

Σημαντικές ευθύνες, εκτός των Ψαλτών, έχουν και οι άλλοι εταίροι - Εκκλησία, Ακαδημαϊκοί, Πολιτεία - με την αδυναμία τους να μετουσιώσουν τη Μουσική μας Παράδοση σε ελκυστική ιδεολογική, επιστημονική και θεολογική πρόταση για τον σύγχρονο άνθρωπο.

Έκαστος από τους παραπάνω εμπλεκόμενους και της ευθύνης μέτοχος, δρα εγωιστικά, ανταγωνιστικά, ιδιοτελώς, αυτοτελώς, με άλλα λόγια: «καθένας το μαγαζάκι του». Ως εκ τούτου δρα διαλυτικά και αποκαθηλωτικά σε σχέση με τον κοινό μας στόχο. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ανούσια, πρόχειρη και ενίοτε υποκριτικά φλύαρη και ανιαρή επανάληψη δήθεν δράσεων, που ανταμείβονται βεβαίως ανάλογα, με την ηχηρή αδιαφορία και απουσία του κοινού.

EΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο οργανισμός της Εκκλησίας, αντιμέτωπος με πολλαπλά και δυσεπίλυτα προβλήματα της εσωτερικής του δομής και λειτουργίας και βαλλόμενος πανταχόθεν, νοιώθει να απομακρύνεται από την αναπνοή και τον καρδιακό παλμό της κοινωνίας, την οποία καλείται και θέλει να υπηρετεί.
Εναγωνίως προσπαθεί να δημιουργήσει ερείσματα στον κοινωνικό ιστό με τους γνωστούς τρόπους και μεθόδους, μικρής βεβαίως διεισδυτικότητας στη σημερινή Ελληνική Κοινωνία - των κατά 95% δηλούντων Χριστιανών Ορθοδόξων και των κατά <5% θρησκευόμενων - όπως οι επίσημες επιστημονικές μετρήσεις μαρτυρούν. Στη προσπάθεια της αυτή λογικό και αυτονόητο είναι ότι πρέπει να έχει συμπαραστάτη και βοηθό σύσσωμη την Ψαλτική οικογένεια.

Ο ρόλος των Ψαλτών θα μπορούσε να είναι σημαντικός ως όχημα επικοινωνίας της Εκκλησίας με το κοινό, αν ο οργανισμός της Εκκλησίας αποφάσιζε να εκμεταλλευτεί - χρησιμοποιήσει ουσιαστικά και οργανωμένα το μεγάλο και ισχυρό οπλοστάσιο που κατέχει: τις τέχνες και τα γράμματα, με επικαθήμενο τον Λόγο. Να ασπασθεί δηλαδή αυτό που σύγχρονος μοναχός άγιος της Εκκλησίας μας έλεγε ότι: «Εμείς οι παππάδες έχουμε πνίξει τον Θεό με τις αδυναμίες μας και τις φιλολογικές αναλύσεις, να τον αφήσουμε λίγο ήσυχο και να ασχοληθούμε με τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα».
Ίσως η σκέψη ότι το τέλειο (Θεός) συνομιλεί με το εν δυνάμει και κατά χάριν «τέλειο» (άνθρωπο), δια του τελείου (πίστη), με μέσα έκφρασης τα τέλεια (Γράμματα και τέχνες) να αποτελέσει το έναυσμα για την ενίσχυση και αναβάθμιση της σχέσης Ψαλτών και Κληρικών. Σχέση που σήμερα σε πολλές περιπτώσεις είναι ανταγωνιστική, ενώ φύσει και θέσει η σχέση είναι και πρέπει να είναι συναγωνιστική.

Τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης Ιερέως -Ψάλτου θα διεξέλθουμε αναλυτικά σε άλλη ευκαιρία. Στη παρούσα επικοινωνία μας και με τη παραδοχή ότι ο Παππάς πρώτος με τον Ψάλτη δεύτερο συναποτελούν τους στυλοβάτες κάθε ιεροπραξίας, επιγραμματικά αναφέρω μερικές σκέψεις-ευχές.
Δεν είναι καλό και πνευματικά ζητούμενο η αγαστή συνεργασία αμφοτέρων; Δεν είναι καλό και ζητούμενο έκαστος να είναι υπερήφανος για τον άλλον; Δεν είναι καλό και ζητούμενο ο ένας να στηρίζει τον άλλον για τον κοινό στόχο; Δεν είναι καλό και ζητούμενο για τον Παππά ο Ψάλτης του, να αποτελεί καλλιτεχνική προσωπικότητα στην τοπική, μικρή κοινωνία-ενορία; Δεν είναι καλό και ζητούμενο για κάθε εκκλησιαστικό παράγοντα, κάθε ενορίτης να αναφέρεται με σεβασμό και αγάπη για τον Ψάλτη του; Δεν είναι καλό και ζητούμενο για τον Ιερέα να απευθύνει τον πνευματικό λόγο σε πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνει ο Ψάλτης του; Δεν είναι καλό και ζητούμενο για σύσσωμο τον Κλήρο, κάθε μητροπολιτικός σύνδεσμος Ψαλτών με τη στήριξη της ΟΜΣΙΕ, να οργανώνει ετησίως σειρά λαμπρών πολιτιστικών εκδηλώσεων, με θεματική και καλλιτεχνική άποψη; Με τη συμμετοχή και συνεργασία άλλων τοπικών συλλόγων, υπό την αιγίδα της Μητροπόλεως και την ουσιαστική και όχι τυπική συμμετοχή όλων των πολιτειακών παραγόντων και του πνευματικού κόσμου του τόπου και στις οποίες λαμπρές εκδηλώσεις να καλείται ο οικείος Μητροπολίτης να ευλογήσει;
ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

Η περί την Μουσική μας Παράδοση ασχολούμενη ακαδημαϊκή κοινότητα, με πρωτοστάτη τον αγαπητό μας και σεβαστό καθηγητή κ. Γρηγόριο Στάθη και άξιους συνεχιστές, τους διαδόχους του καθηγητές και όλων των βαθμίδων συντελεστές, επέτυχε την οργάνωση της ακαδημαϊκής δράσης, για πρώτη φορά στην ιστορία του νεοελληνικού έθνους, κομίζοντας ουσία και ελπίδες για το μέλλον του μουσικού μας πολιτισμού. Ήδη έχει επιτελέσει σημαντικό έργο σε ό, τι αφορά την έρευνα, την καταγραφή, τις εκδόσεις και άλλες πολλές επιστημονικού και καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος δράσεις.
Αγαστή, μεστή και ισότιμη συνεργασία της ακαδημαϊκής ομάδας και των αντιπροσωπευτικών οργάνων των Ψαλτών σύμφωνα και με την αυτονόητη έννοια: << Η πράξις εις θεωρίας επίβασιν του Χρύσανθου>>, θα προσφέρει μεγίστη βοήθεια στον κοινό αγώνα, που είναι η κατάδειξη και ανάδειξη της μουσικής μας σε χρήσιμο εργαλείο για την ζωή και την ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου.

Ουδείς εκ των εταίρων μόνος μπορεί να επιτύχει ικανό στόχο πέραν του μετρίου διότι η γνώση χωρίς την τέχνη είναι καινό γράμμα, αλλά και η τέχνη χωρίς τη γνώση υστερεί. Η τέχνη είναι η ψυχή και η γνώση το ένδυμα.

Η συνύπαρξη λοιπόν των δύο αυτών πυλώνων είναι νομοτελειακά αναγκαία για τη στήριξη του οικοδομήματος, η διάσταση δε αυτών είναι αποτέλεσμα άγνοιας η εγωισμού.

Σμίγοντας την επιστημονική γνώση, μεθοδολογία και έρευνα των ακαδημαϊκών εταίρων, με την καλή τέχνη (καλλιτεχνία) των Ψαλτών, υπό τη σκέπη της Εκκλησίας, και την αρωγή της Πολιτείας, μπορεί να δημιουργηθεί το απαιτούμενο εκρηκτικό μίγμα για την μεγάλη ανατροπή και την επίτευξη του επιθυμητού στόχου.

ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται αντικειμενικά μεταξύ των 4-5 χωρών της Γής, που θα έπρεπε να συμμετέχουν στη διαμόρφωση του πολιτισμικού βηματισμού των κοινωνιών. Είναι αυτονόητο ότι αποτελεί πανανθρώπινο έλλειμμα το γεγονός ότι η χώρα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Πυθαγόρα, του Σοφοκλή, του Ορφέα κλπ, δεν έχει ανεπτυγμένες τις τέχνες και τις Επιστήμες στις οποίες μπορεί, δικαιούται και υποχρεούται να είναι πρωτοπόρα, ώστε να συμβάλει καταλυτικά στη διαμόρφωση της Φιλοσοφίας, της Αρχαιολογίας, της Μουσικής και του Θεάτρου στη υπηρεσία του ανθρώπου.

Ατυχώς όλοι οι πολιτισμοί, ακόμη και ισχυρών εθνών με πολιτισμική οχύρωση και ακμή, όπως η Γαλλία, δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στη μεγάλη, αμερικανική κυρίως, εισβολή.
Από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, η εκάστοτε πολιτική εξουσία δεν εστίασε στην οργάνωση και ανάπτυξη των γηγενών μουσικών συστημάτων, με αποτέλεσμα η Ελληνική Μουσική και οι εκφραστές της, στο περιθώριο του εκπαιδευτικού συστήματος ευρισκόμενοι, να επιδίδονται σε έναν άνισο αγώνα για την οργάνωση και την επιβίωσή των. Απίστευτα τραγική πραγματικότητα, που θα έπρεπε να οδηγήσει τον εκάστοτε Υπουργό του ΥΠΠΟ σε άμεση παραίτηση, είναι το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει νομικό καθεστώς για την εκπαίδευση και απόδοση τίτλων σπουδών στα παραδοσιακά όργανα. Δηλαδή θησαυροί, όπως η παραδοσιακή, η λόγια μουσική κ.λπ., που είναι μοναδικοί στον κόσμο που μαζί με την Βυζαντινή, αποτελούν τον μεγάλο ανεκμετάλλευτο πλούτο του παγκόσμιου Μουσικού Πολιτισμού το κράτος που τις γέννησε, τις άνδρωσε, έδωσε τη μουσική στον δυτικό κόσμο, «δεν δαπανά ούτε φράγκο» κατά τη Λαϊκή έκφραση, για αυτήν.
Το γεγονός αυτό γίνεται τραγικότερο αν σκεφθεί κανείς ότι δε χρειάζονται πολλά, γιατί περισσεύει η αγάπη, το ταλέντο και το όραμα σε κάθε μύστη της παράδοσής μας. Διερωτάται κανείς: Δεν θα ήταν σωστή και ωφέλιμη για το μέλλον της χώρας επένδυση, αν από τα 300 περίπου εκατομμύρια ευρώ που διατίθενται για τα δυτικού τύπου ορχηστρικά σχήματα ανά την Ελλάδα ετησίως, διετίθετο το 10% για την Ελληνική Μουσική;

Αγαπητοί Συνάδελφοι και φίλοι της Μουσικής μας Παράδοσης,

Όλοι μας και ως πολίτες και ως καλλιτέχνες αυτού του τόπου, του Μικρού και Μέγα, νοιώθουμε κατά καιρούς από τη μια υπερήφανοι για τις μουσικές, τις θεολογικές, και τις πολιτισμικές μας αξίες και από την άλλη πληγωμένοι από την αδιαφορία, τη προσβολή, τον διεθνή διασυρμό και όσα συμβαίνουν και όσα σκεπτόμαστε ότι θα συμβούν στα επόμενα χρόνια.
Συγχρόνως γνωρίζουμε ότι σε περιόδους τέτοιας κρίσης ανθούν ιδέες, πρωτοβουλίες, ουσιαστικές και όχι επιφαινόμενες προτάσεις, εν κατακλείδι δίδεται χώρος στο είναι εις βάρος του φαίνεσθε και του έχειν.
Εμείς, λοιπόν, οι Έλληνες, τόσων και τόσων αναξιοποίητων θησαυρών κάτοχοι, δεν «δικαιούμαστε» καμία ηττοπαθή στάση. Με σθένος, σιγουριά και πίστη στις αξίες μας να οργανώσουμε τον βηματισμό του μέλλοντος των παιδιών μας, στις τέχνες και τα γράμματα. Μπορούμε να τις αναδείξουμε στη μεγαλύτερη «βαριά βιομηχανία» της χώρας μας.
Ειδικότερα εμείς, οι εκφραστές της Μουσικής μας παράδοσης, οι Ψάλτες της Ελλάδος, οι Ψάλτες της Ορθοδοξίας, οι Ψάλτες του κόσμου όλου, μπορούμε να επιτύχουμε το αυτονόητο, την αποκατάσταση στην λαϊκή συνείδηση της Ελληνικής Κλασικής Μουσικής.

Προϋπόθεση της επιτυχίας είναι:
1. Η συστηματική δουλειά
2. Η καλή και ευρεία εκπαίδευση
3. Η ενότητα
4. Η συστράτευση όλων των συντελεστών
5. Η αξιοποίηση όλων των στελεχών
6. Η ανάπτυξη αγαστής και εποικοδομητικής σχέσης, μεταξύ των εταίρων.
7. Η αναθεώρηση της προσέγγισης των πρακτικών και δράσεων
8. Η πίστη ότι φέρουμε και προτείνουμε αξιόλογη μουσική άποψη
9. Σύγχρονη ματιά επικοινωνίας των προτάσεών μας
10. Συντονισμένες και αλληλοϋποστηριζόμενες μεταξύ των μελών δράσεις
11. Θερμή υποστήριξη εργασιών, ερευνών, νέων δημιουργιών κ.λπ.
12. Εκμετάλλευση σύγχρονων μέσων και μεθόδων

Αγαπητοί Συνάδελφοι και φίλοι της μουσικής μας Παράδοσης,

Το νέο ΔΣ της ΟΜΣΙΕ με το βλέμμα σταθερά στραμμένο στο μέλλον, θα πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να λειτουργήσει ενωτικά, συσπειρωτικά, και να οργανώσει τις προϋποθέσεις έτσι ώστε στα χαλεπά ,για την Ελληνική κοινωνία, που έρχονται χρόνια, η Μουσική μας να αποτελέσει :
Το οργανωμένο θεωρητικό υπόβαθρο της Ελληνικής Μουσικής, γενικότερα
Σημαντικό Βοηθό της Εκκλησίας μας στη σχέση της με την κοινωνία και
Ουσιαστικό Εργαλείο του ΥΠΠΟ, του ΥΠ.ΠΑΙΔ και του ΥΠΕΞ στη σχέση των με τον απόδημο Ελληνισμό, τη διεθνή κοινότητα και τα μουσικά ιδρύματα και οργανισμούς διεθνώς.
Το νέο ΔΣ της ΟΜΣΙΕ με γνώμονα τις ρήσεις <<τίποτε δεν σου χαρίζεται αλλά κερδίζεται>>, <<Ο επιμένων νικά>>, <<Αν έχεις νύχια ξύνεσαι>>, <<Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται>>, <<Η ημιμάθεια χείρον της αμαθείας>>, και άλλες πολλές, θα πρέπει να αναθεωρήσει όλες τις μέχρι τώρα ατελέσφορες και μίζερες πρακτικές και να οργανώσει ομάδες εργασίας, μεθόδους, τακτικές και στάδια δράσης με μεθοδικότητα, σταθερότητα και διορατικότητα για την αξιοποίηση δυνάμεων, αξιών και συγκυριών, για την οργάνωση εν τέλει νέας οραματικής πορείας.

Οραματική πορεία που με όχημα το <<Η ισχύς εν τη ενώσει >> θα μας επιτρέψει να βροντοφωνάξουμε:

Καλημέρα Μέλλον!

(Πηγή: http://www.omsie.gr/)

Οι Ιππότες επιστρέφουν στη Ρόδο! - Συνάντηση με τον Μητροπολίτη

Μπορεί η περίοδος της Ιπποτοκρατίας να φαντάζει μακρινή αλλά κάποιοι της παγκόσμιας ελίτ, που θεωρούν τους εαυτούς τους απόγονους των Ιπποτών της Ρόδου οραματίζονται να καταστήσουν ξανά το «σμαραγδένιο νησί» κέντρο των «Ιπποτών της τρίτης χιλιετίας».

Αυτό - τουλάχιστον, προκύπτει από την πρόσφατη επίσκεψη του επικεφαλής του Στρατιωτικού Τάγματος του Ναού της Ιερουσαλήμ, η οποία έγινε με κάθε μυστικότητα, όπως αποκαλύπτεται σήμερα.
Κίνητρο, όπως ανέφερε στη συνάντηση που είχε την προπερασμένη Δευτέρα με τον Μητροπολίτη Ρόδου κ. Κύριλλο είναι η επανένωση όλων των ιπποτικών ταγμάτων σε μια Παγκόσμια Ομοσπονδιακή Ενωση με σκοπό τη μόνιμη πια παρουσία τους στη Ρόδο, στα βήματά των δικών τους «πρόδρομων πατεράδων», όπως αποκαλούν τους Ιππότες του Τάγματος των Ιωαννιτών που, ως γνωστόν, κατέλαβαν τη Ρόδο, το 1309 και παρέμειναν μέχρι την άλωση του νησιού από τους Τούρκους, επί δύο και πλέον αιώνες.
Κατά τη συνάντηση με τον κ. Κύριλλο, η οποία, κατά τις πληροφορίες, έγινε παρουσία του νομικού επροσώπου των «Ιπποτών» και οικονομικών παραγόντων ο επικεφαλής των «Ιπποτών» αποκάλυψε τα φιλόδοξα σχέδια του για τη Ρόδο.
Συγκεκριμένα ανακοίνωσε ότι στις προθέσεις τους, με την ίδρυση της Παγκόσμιας Ομοσπονδιακής Επανένωσης των Ιπποτών, είναι η δημιουργία ενός ιπποτικού χωριού.
Το χωριό των Ιπποτών έχει επιλεγεί να χτιστεί στην ευρύτερη περιοχή της Λαχανιάς, όπου η Εκκλησία της Ρόδου διατηρεί ακόμη μεγάλες εκτάσεις. Σύμφωνα με τα σχέδια που παρουσιάστηκαν προτίθενται να ανεγείρουν 600 περίπου μονοκατοικίες, συνεδριακό κέντρο, μονάδα νοσοκομειακή για την παροχή πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης, γηροκομείο και διάφορα άλλα κέντρα κοινωφελούς σημασίας.
Με δεδομένο ότι δεν έχουν εντοπιστεί σε άλλο μέρος του νησιού μεγάλες ιδιοκτησίες, ο εκπρόσωπος των Ιπποτών έθεσε ζήτημα παραχώρησης δύο μεγάλων εκκλησιαστικών ακινήτων στην περιοχή Λαχανιάς, υπογραμμίζοντας ότι τα κτίσματα θα είναι στην κυριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ωστόσο, σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο Μητροπολίτης Ρόδου επιφυλάχθηκε να απαντήσει, διευκρινίζοντας ότι το ζήτημα της παραχώρησης των ακινήτων ξεφεύγει της αρμοδιότητάς του με την επισήμανση «αρμόδιο να αποφασίσει είναι το Πατριαρχείο».
Σημειώνεται ότι το «Ανώτατο Στρατιωτικό Τάγμα του Ναού της Ιερουσαλήμ» έχει έδρα τη Ρώμη και πολύ στενές σχέσεις με το Βατικανό και όπως τόνισε ο εκπρόσωπος των Ιπποτών η εδώ παρουσία τους «θα συμβάλει στην πρσέγγιση των δύο Εκκλησιών», θέμα που βρίσκεται ήδη σε καλό δρόμο, καθώς ο διάλογος μεταξύ Βατικανού και Πατριαρχείου παραμένει ενεργός στα τελευταία χρόνια με εκατέρωθεν «βήματα καλής θελήσεως».
Η στάση του Πατριαρχείου μέχρι στιγμής δεν έχει εκδηλωθεί, αλλά οι οικονομικοί παράγοντες που γνωρίζουν την υπόθεση υποστηρίζουν ότι «η παρουσία των Ιπποτών» του κόσμου στη Ρόδο θα προσδώσει μια νέα διάσταση στην οικονομική και κοινωνική ζωή του νησιού, και θα τονώσει -πέραν όλων των άλλων- τον τουρισμό σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη συγκυρία, καθώς πρόκειται για άτομα της παγκόσμιας ελίτ».

Η σύμβαση

Να σημειωθεί ότι ο επικεφαλής των «Ιπποτών του Τάγματος της Ιερουσαλήμ» παρουσίασε στον Μητροπολίτη Ρόδου σχέδιο «σύμβασης» στο οποίο αναφέρονται πρωτίστως οι κοινωνικοί, πολιτιστικοί στόχοι του εγχειρήματος επανένωσης των ιπποτικών ταγμάτων σε μια παγκόσμια ομοσπονδιακή Ενωση.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται εισαγωγικά στο σχέδιο συμφωνητικού μεταξύ της Ελληνορθόδοξης Ελληνικής Χριστιανικής Εκκλησίας της Ρόδου και της Supremus Militaris Orolo Mibitum Templi Hierosolymitani" (Στρατιωτικό Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών στη Ρώμη) στην αυγή της τρίτης χιλιετίας «ένα γκρουπ σκεπτόμενων ανθρώπων για "καλό κοινό", ένα γκρουπ "Ιπποτών", στη Ρώμη πεπεισμένοι ότι ο πολιτισμός, η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη και η στήριξη των αδύναμων, είναι κοινή περιουσία όλου του ανθρώπινου είδους, ικανή να υπερτερεί και να διαλύει τις εθνικές διαφορές, θρησκευτικές και φυλετικές, για τη διάσωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μελετώντας σε βάθος το πώς να καταστήσουν πραγματικά και ενεργά αποτελεσματικές εκείνες τις αξίες και αρχές στις οποίες πιστεύουν και όσοι άλλοι πιστεύουν όπως αυτοί.

Αλλά που τώρα φαίνονται όλο και περισσότερο παγιδευμένες από πατίνες και εγωισμούς, φατρίες, φόβους, κενά υπαρξιακά μοντέλα, έθεσαν -σαν στόχο- να επιστρέψουν για να ξαναρχίσουν να "ξαναφτιάξουν μια παγκόσμια ένωση ανθρώπων καλής θέλησης", που συμμερίζονται αξίες -ξανά- στη Ρόδο, από όπου οι "πατέρες τους σκαπανείς" ξεκίνησαν, και έπειτα να εξαπλωθούν στον κόσμο, για να δημιουργήσουν -ξανά- ακριβώς στη Ρόδο τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για να δώσουν ζωή και δύναμη σε μει αναγεννημένη και ευρύτερη "Διεθνή Οργάνωση των Αξιών και των Αρχών"».

Στους στόχους ακόμα αναφέρονται και τα ακόλουθα:

Να επανενώσει τα ιπποτικά τάγματα, ιδρύοντας μια Παγκόσμια Συνομοσπονδιακή Ενωση Ιπποτών στη Ρόδο - εναρμονισμένη με τα προστάγματα της σημερινής κοινωνίας που, αναφερόμενη στις παραδόσεις και το ηθικό πνεύμα των Ιπποτών, υλοποιήσει αυτά, επανερμηνεύοντας, τον κόσμο των Ιπποτών Ναϊτών, ανανεώνοντας τις αρχές του ευγενούς και θρησκευτικού ιπποτισμού, και που να εμπνέεται, στα ιστορικά έργα που ανά τους αιώνες καθόρισαν το τάγμα των Ναϊτών.

Να πραγματοποιήσει τους θεσμικούς σκοπούς των Ιπποτών, προς βοήθεια των αδυνάμων, των καταπιεσμένων των "λησμονημένων".

Να φροντίσει για τη διάσωση το ανθρωπίνου είδους, προωθώντας την κοινωνική του ανάπτυξη, πολιτισμική, οικονομική.

Να προωθήσει τη διαθρησκευτική συζήτηση, διαπολιτισμική, χωρίς διακρίσεις.

Να διαδώσει στον κόσμο τις ιδέες και τις αξίες του ιπποτισμού της οικουμενικότητας, της ειρήνης, της συνεργασίας, της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης, και της αδελφότητας ανάμεσα στους λαούς.

Να υπερασπισθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, και να διαφυλάξει την ελεύθερη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, με σεβασμό στην Ηθική των παγκόσμιων αξιών, του Ιπποτισμού.

(Πηγή: Romfea.gr/Κ. Λαμπριανός)