Ο Εν Αθήναις Σύλλογος Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως τίμησε τον Άρχ. Πρωτοψάλτη της Μ.τ.Χ.Ε. Λεωνίδα Αστέρη

του Κωνσταντίνου Πολίτη

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και επιτυχία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 10η Ιανουαρίου 2011, ιδιαίτερη εκδήλωση προς τιμήν του εκλεκτού Κωνσταντινουπολίτη, διεθνούς φήμης μουσικού, αλλά και καλλικέλαδου μύστη της Κουκκουζελείου Τέχνης, Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Μ.τ.Χ.Ε, μουσικολογιωτάτου κυρ ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΣΤΕΡΗ, ο οποίος έχει, συν Θεώ, συμπληρώσει αισίως μια 25ετία "ευκλεούς και ευόρκου Πρωτοψαλτείας" (όπως εύστοχα και στοχαστικά, αναγραφόταν στην Αναγγελία των διοργανωτών)  στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης.

Η μεγαλοπρεπής αίθουσα της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας που βρίσκεται στην οδό Πανεπιστημίου 22, στην Αθήνα, η οποία φιλοξένησε το γεγονός, γέμισε ασφυκτικά από πλήθος επώνυμων Αθηναίων Πρωτοψαλτών που συνέρευσαν προκειμένου να τιμήσουν και αυτοί τον κορυφαίο του χώρου, τον πρώτο Πρωτοψάλτη της Ορθοδοξίας και να σφίξουν το χέρι του, αφού σπανίως επισκέπτεται την Αθήνα.  

Το Διοικητικό Συμβούλιο του εν Αθήναις Συλλόγου Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως, που διοργάνωσε άριστα την εκδήλωση προσέφερε μια μοναδική ευκαιρία στα μέλη, τους φίλους του αλλά και το φιλόμουσο κοινό να παρακολουθήσει μια εκτενή αναφορά στη ζωή και το έργο του τιμωμένου, που συνοδευόταν από πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό, αλλά και να απολαύσει μια, μικρής διάρκειας, συναυλία Βυζαντινής Μουσικής από την Χορωδία του Συλλόγου που έψαλλε προς τιμήν του Λεωνίδα Αστέρη μαθήματα προσωπικής του επιλογής.

Τόσο η τιμητική εκδήλωση όσο και το σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα, Τρίτη 11 Ιανουαριου, αν και λίγο πρόχειρο, στον Καθεδρικό ιερό ναό των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στη Γλυφάδα, αποτέλεσαν μια φωτεινή εξαίρεση στο μουντό και άδειο από καλές πρωτοβουλίες, ιεροψαλτικό περιβάλλον της Αθήνας.

Όσον αφορά την ουσία της εκδήλωσης, οι παρεπιδημουντες την "ψαλτική Ιερουσαλήμ" είχαμε την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε μέσα μας, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, το γεγονός ότι στην μουσική δεν υπάρχουν φραγμοί. Μπορεί να είναι κανείς ένας καλός τενόρος και ένας καλός ψάλτης ταυτόχρονα, αρκεί να έχει την γνώση και την κρίση ώστε να μην μπερδεύει τους χώρους και τους ρόλους κάθε φορά. Η φωνητική καλλιέργια και η σωστή τοποθετηση της φωνης δεν αποτελούν "ύβριν" και δεν σηματοδοτούν εκτροπή από το δρόμο της παράδοσης και της αυθεντικότητας.

Η επιτηδευμένη... κακοφωνία μέρους του κλήρου αλλά και αρκετών "ζηλωτών" συναδέλφων προς χάριν της  "ταπεινώσεως" δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα εκδήλωση τεμπελιάς και έλλειψης σεβασμού προς την ψαλτική τέχνη και την αποστολή της. Το ζήτημα, βέβαια, της εξεύρεσης του κατάλληλου δασκάλου φωνητικής και ορθοφωνίας παραμένει μάλλον άλυτο αφού είναι εξαιρετικά εύκολο και πολύ επικίνδυνο, στην προσπάθειά του κάποιος να βελτιωθεί φωνητικά να ξεχάσει και αυτά, τα λίγα, που ήξερε.

Εξαιρετική στιγμή (!) ήταν η αποστροφή του λόγου του Άρχοντα για τα υπερβολικά glissandi (τρόπος χειρισμού έγχορδων οργάνων ομαλός και λείος, που συνίσταται στη σταδιακά αργή μετατόπιση του δάχτυλου στη χορδή, από μια νότα σε μια διαδοχική της, με σκοπό την αξιοποίηση του εκφραστικού τονισμού) που κάνουν οι ψάλτες, ιδίως στα απηχήματα, ξεχνώντας ότι απευθυνόταν και σε πατριώτες του που αρέσκονται ιδιαίτερα στο τέχνασμα αυτό...  Κάποιες άλλες απόψεις του περί κάθετης αντίθεσής του στο συνεπτυγμένο ρυθμό, της επάρκειας των παλαιών θεωρητικών ή και του πότε πρέπει να λέμε "Εις πολλά έτη Δέσποτα" ίσως επιδέχονται αμφισβήτησης αλλά, σίγουρα, δεν θα είναι η κυρίαρχη ανάμνησή μας από την σύντομη επίσκεψή του στην Αθήνα. 

Με ιδιαίτερη χαρά τον είδα να αποδέχεται την πρότρασή μου, στο σεμινάριο της Τρίτης, για την ανάγκη να συγκληθεί -επιτέλους- μια νέα Πατριαρχική Επιτροπή για την ψαλτική τέχνη που τόσο άδικα ταλανίζεται από θεωρητικούς μετεωρισμούς, συνδικαλιστικούς ερασιτεχνισμούς και χιλιά άλλα κακά...

Αλλά μάλλον δεν θα γίνει τίποτα πάλι...