Έτσι είχαμε όλοι την ευκαιρία να .... "απολαύσουμε" τον ευρωπαϊκό χορό που επί δεκαετίες καλύπτει τις ανάγκες του ναού, θεωροούμενος από κάποιους, ελπίζω ελάχιστους στις μέρες μας, αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του ναού και δείγμα έξοχης εκκλησιαστικής κουλτούρας.
Δυστυχώς το πρόβλημα το αντιμετωπίζει η εκκλησίας μας από παλιά:
Στις αρχές του 19ου αιώνα η φιλοπρόοδη Ελληνική κοινότητα της Βιέννης, που αποτελούσε ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα της Ελληνικής διασποράς, έχοντας γευθεί την ευρωπαΐκή πολυφωνική μουσική, αποφασίζει να εισαγάγει στην εκκλησία της αυτήν την τέχνη και αναθέτει σε Έλληνες και Αυστριακούς μουσικούς την εναρμόνιση των Βυζαντινών μελών που χρησιμοποιούνται στο Ορθόδοξο τυπικό. Έτσι, πολύ πριν καθιερωθεί η τετράφωνη λειτουργία στην Αθήνα, πράγμα που συνέβη του 1870, όταν η εξοικειωμένη με την ρωσική πολυφωνική εκκλησιαστική μουσική βασίλισσα Όλγα κάλεσε από την Οδησσό τον Α. Κατακουζηνό (1824-1892), στην καρδιά της Ευρώπης η Ελληνική κοινότητα εισάγει στους ναούς της την αρμονία, προσαρμόζοντας το Βυζαντινό μέλος στην «πλούσια» μουσική που και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι καλλιεργούσαν.
Τη συνέχεια, λίγο ως πολύ, τη γνωρίζουμε. Ο ευρωλιγουρισμός στην Ελλάδα κατά τις αρχές του 20 αιώνα οδηγούσε την τότε θρησκευόμενη αστική τάξη, να υιοθετεί κάθε τι ευρωπαϊκό ως προοδευτικό και εκλεπτισμένο. Στην αγιογραφία, στη ναοδομία, στην ψαλτική.
Χρειάστηκαν δεκαετίες, και κυρίως η συνεισφορά κάποιων εξεχουσών προσωπικοτήτων των ελληνικών γραμμάτων αλλά και εμπνευσμένων καλλιτεχνών ώστε, να αντιληφθούμε την αξία και να επανασυμφιλιωθούμε με την αισθητική της ελληνικής παράδοσης, να αποδεχθούμε τη μοναδικότητα της και κυρίως την αξία της αυθεντικότητας στην ιστορική μας συνέχεια, εξαιρετικά δε στην εκκλησιαστική.
Παρά τη δεδομένη αυτη ιδεολογική στροφή μας, ως κοινωνία, προς την αποενοχοποίηση της παράδοσής μας όμως, παρέμειναν κυρίως στον εκκλησιαστικό χώρο κάποια κατάλοιπα του παρελθόντος, ενδείξη της συντηρητικής της νοοτροπίας, ιδίως στην Αθήνα, με το πρόσχημα της διάσωσης του συγκεκριμενου είδους. Κάτι που ενδεχομένως να κρύβει και μια σωστή οπτική.
Όμως το συγκεκριμένο απομεινάρι του Χορού του Αγίου Παντελεήμονα έχει διαλυθεί τελείως. Έχει αποψιλωθεί από έμπειρα στελέχη και τα εναπομείναντα μετρούν ήδη την 6η ή την 7η δεκαετία της ζωής τους.
Τιμούμε τα πρόσωπα, αλλά σε ένα τέτοιο ναό-κόσμημα, όπως ο άγιος Παντελεήμονας, έστω και με όλη την υποβάθμιση της περιοχής που βρίσκεται εξαιτίας της συσσώρευσης αλλοδαπών και λαθρομεταναστών αξίζει κάτι καλύτερο. Και άμεσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου