Αγαπητοί φίλοι,
Καλή χρονιά.
Όπως ίσως γνωρίζετε η χρονιά των βυζαντινών και των ορθόδοξων δεν ξεκινάει τον Ιανουάριο αλλά το Σεπτέμβριο. Γιαυτό και η υμνολογία της εκκλησίας γαι την ημέρα αυτή, την πρώτη μέρα της νέας Ινδίκτου, είναι χαρακτηριστική: «Ο αρρήτω σύμπαντα, δημιουργήσας σοφία, και καιρούς ο θέμενος, εν τη αυτού εξουσία, δώρησαι, τω φιλοχρίστω λαώ σου νίκας, έτους δε, τας τε εισόδους και τας εξόδους, ευλογήσαις κατευθύνων, ημών τα έργα προς θείον σου θέλημα.»

Ίσως φέτος, περισσότερο από άλλες χρονιές, αισθανόμαστε την εσωτερική ανάγκη να στρέψουμε τα μάτια της ψυχής μας στο άπειρο και να αναζητήσουμε ένα μικρό φως στο σκοτάδι που δημιούργησε ο καπνός του καιόμενου Κρόνιου λόφου της Αρχαίας Ολυμπίας. Η βιβλική καταστροφή φέρνει στο μυαλό το προφητικό κείμενο της Αποκάλυψης του Ιωάννου: «Και ο πρώτος άγγελος εσάλπισε, και εγένετο χάλαζα και πυρ μεμιγμένα εν αίματι, και εβλήθη εις την γην. και το τρίτον της γης κατεκάη, και το τρίτον των δένδρων κατεκάη και πας χόρτος χλωρός κατεκάη.» (Αποκάλυψις Ιωάννου, κεφ. Η΄, 7).

Μόνη μας ελπίδα τώρα που μαζεύουμε τα κομμάτια της διαλυμένης εθνικής μας αξιοπρέπειας είναι να κάνουμε μια ειλικρινή αυτοκριτική και να προσδιορίσουμε, χωρίς διχαστικά ψευτοδιλήμματα και μικροκομματικές κορώνες στόχους για μια Ελλάδα που ξέρει και μπορεί να προφυλάξει τους πολίτες της, μια Ελλάδα της σύνθεσης και του εποικοδομητικού διαλόγου...

Όμως το ραδιοφωνάκι δίπλα μου διακόπτει τις σκέψεις μου με ένα τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη, τόσο πολύτιμο κι επίκαιρο ταυτόχρονα:
Πήραν την πόλη οι οχτροί
φωτιές ανάψαν οι οχτροί...
κι εμείς φωνάζαμε ΖΗΤΩ και γεια,
την άλλη μέρα...